Kujtesë e kulluar-Dahlia Ravikovitch

 

Vetëm kur fytyra fillon të shuhet

diçka të kujtohet në tërësinë e saj.

Kur fytyra shuhet

dritat hutohen

dhe ngjyrat dalin prej pamjes.

Yjet bien nga sipër, të elektrizuar.

Bari i tokës gumëzhin.

(Dhimbja e rritjes

është më e madhe se ajo e venitjes.)

Gjithë ç’na verbon sytë

i rikthehet hijes

dhe fytyra vetë.

Diçka lëviz thellë.

Sa ditë

sa vite, sa erëra e bubullima

pritëm ne të gufojë

nga thellësitë e tokës

kujtesa e kulluar

e trëndafilit

të kuq zjarr.

Përktheu: Ledia Kushova