TORTURA-Wislava Szymborska

 

Asgjë s’ka ndryshuar.

Trupi vuan,

duhet të hajë, të marrë frymë dhe të flejë.

Nën lëkurën e hollë ka një rezervuar gjaku,

pastaj dhëmbë dhe thonj me shumicë,

eshtra të thyeshme, deje që shtriqen.

Të gjitha këto i merr parasysh tortura.

Asgjë s’ka ndryshuar.

Trupi dridhet siç është dridhur

para dhe pas themelimit të Romës,

në shekullin e njëzetë para dhe mbas Jezu Krishtit.

Tortura mbetet, veç toka është bërë kruspull.

Dhe gjithçka ndodh si në dhomën ngjitur.

Asgjë s’ka ndryshuar.

Vetëm se ka më shumë njerëz.

Gabimeve të vjetra u janë shtuar të rejat,

reale, të tërthorta, jetëshkurtra, pa vlerë,

por klithma që del nga trupi për t’i paguar

është përherë një klithmë pafajësie,

sipas masave dhe regjistrave të përjetshëm.

Asgjë s’ka ndryshuar.

Në mos po ca maniera, ceremoni, vallëzime.

Por duart që ngrihen për të mbrojtur kokën

bëjnë gjithmonë të njëjtin gjest.

Trupi përdridhet, fërgëllon, përpiqet,

rrëzohet i kositur apo përthyen gjunjët,

nxihet, enjtet, përjarget e përgjaket.

Asgjë s’ka ndryshuar.

Veç rrjedhës së lumenjve,

pyjeve, brigjeve, shkretëtirave dhe akullnajave.

Nëpër këto vise endet shpirti i gjorë,

zhduket, rikthehet, afrohet, largohet,

i huaj i vetvetes, përherë i pakapshëm,

herë i sigurt, herë i pasigurt për ekzistencën e tij,

teksa trupi s’bën tjetër përveçse ekziston

dhe s’ka ku të shkojë askund.

 

Përktheu: Alket Çani