SPIRALJA E LLAVËS-Klara Koli

 

Spiralja e llavës rrethon

dy rrathët e syve të mi

në qendër të llambës së mbushur me det.

S’di ç’t’i bësh asaj që ndien,

që asfaltin e ndan përgjysmë si çokollatë,

timonin e kthen nga retë,

rrugës për te krijesat me fije qelqi në trup.

Dhe kokën ke për të zhytur në rërën e plazhit

si zogjtë e farave,

sa herë të thyhet qoftë edhe njëra prej tyre.

Asnjë dallgë nuk do të duash të kapërcesh

kur të shikosh njerëz që u kanë ngjitur

dy kokrra rrushi në vend të syve.

Vizato ndonjë vetëtimë qiellore në sytë e tyre,

asgjë më tepër.

Do kuptosh se mirë është të rrish larg

faraonëve që shpresojnë vetëm siguri materiale.

Do të duhet të bësh gjithçka,

që t’u japësh jetë syve të tyre,

në kushedi sa brigje do kërkosh

parfumin e tyre të trupit…

Shtrihu në mes të plazhit,

çadrat rreth teje do të duken nga sipër si kërmij të frikësuar.

Mos e nis sikur të ishe punëtor hamall,

duke ngarkuar e shkarkuar mbeturina akulli

në strehën e tyre, as me ilaçe s’do t’i lumturosh.

Ndiz një zjarr dhe dëgjo tingujt e sonatës së zemrës, fli afër tyre në dhomën e detit,

do kuptosh se ç’është në të vërtetë ajo gjë që të çmendi.