Agota Kristof
Nuk di ç’po më ndodh me numrin e telefonit. Normalisht, nuk duhet të ketë ndonjë dallim nga të tjerët. Nuk ankohem. Çdo thirrje përbën një argëtim në ekzistencën time monotone. Që kur nisa të jem i papunë, mërzitem nga pak. Jo gjithmonë, por herë pas here. Ditët kalojnë çuditërisht shpejt. Madje më ndodh të pyes veten si kanë mundur të vënë tetë orë punë brenda një dite që është kaq e shkurtër.
Ndërsa netët janë të gjata e të heshtura. Ky është shkaku që kënaqem shumë kur bie telefoni. Ndonëse, më së shpeshti, pothuajse gjithmonë, i bien gabimisht dhe jam thjesht një numër i gabuar. Sa hutaqë janë njerëzit!
– Garazhi Lanteman?, më pyesin.
– Jo, falemnderit, them si i zënë ngushtë. (Duhet zhbërë kjo mania e të thënit falemnderit për çdo gjë.) I keni rënë gabim.
– Pikë e zezë, thotë burri në skajin tjetër të fillit, më është prishur makina në autostradë midis Serrierës dhe Arëzit.
– Më vjen keq, i them, nuk mund t’ju ndihmoj.
– A është garazhi Lanteman apo çfarë? – dhe nevrikoset.
– Të më falni që nuk jam garazhi Lanteman, por nëse mund t’ju shërbej…
Gjithmonë përpiqem të jem i sjellshëm në telefon, edhe kur kjo mirësjellje nuk hyn në punë për asgjë. Asnjëherë s’i dihet. Nganjëherë njihesh me njerëz, krijon miqësira.
– Po, mund të më shërbeni duke më sjellë një bidon me benzinë.
Ndihet shpresa në zërin e tij, mendon se ka rënë në ndonjë sylesh, çka është e vërtetë.
– Më vjen keq, zotëri, nuk kam benzinë, kam vetëm pak alkool për të djegur.
– Epo digje atëherë, hajvan! – dhe e mbyll telefonin.
Ja, kështu ndodh gjithmonë me numrat e gabuar. Sapo marrin vesh që ti s’e ke atë që iu duhet, as që duan t’ia dinë më për ty. Mund të kishim bërë ca muhabet.
Më kujtohet numri më i bukur i gabuar që kam patur. E lashë telefonin të binte për një kohë të gjatë. Ndodhesha në një periudhë shumë pesimiste. Ishte një grua. Ora 10 e natës.
Bëra zërin e të lodhurit nga jeta e plot ankth.
– Alo?
– Marsel?
– Po?, i thashë, i matur.
– Oh! Marsel, u bë kaq kohë që të kërkoj.
– Edhe unë.
Është e vërtetë, kam gjithë jetën që po e kërkoj.
– Edhe ti? Më vajti mendja. Të kujtohet, te liqeni?
– Jo, nuk më kujtohet.
Iu përgjigja kështu sepse jam jashtëzakonisht i ndershëm, nuk më pëlqen të mashtroj.
– Nuk të kujtohet? Ke qenë i dehur?
– Ka shumë mundësi, jam shpeshherë i dehur. Por nuk më quajnë Marsel.
– Sigurisht, më kthehet ajo. As unë nuk quhem Floransë.
Epo, të paktën mora vesh si nuk e quajnë. Jam gati ta mbyll, por ajo thotë papritmas:
– Është e vërtetë, nuk jeni Marseli. Por keni një zë të bukur.
Sakaq, nuk flas. Por ajo vazhdon:
– Një zë shumë të këndshëm, të thellë, të butë. Kam shumë dëshirë t’ju takoj, t’ju njoh.
Unë hesht.
– Aty jeni? Përse nuk flisni më? E di që kam ngatërruar numër, ju nuk jeni Marseli, dua të them, nuk jeni ai që më kish thënë se quhej Marsel.
Sërish heshtje. Sidomos nga ana ime.
– Aty jeni? Si ju quajnë? Unë quhem Garansë.
– Nuk quheni Floransë?, e pyes.
– Jo, Garansë. Po ju?
– Unë? Lysien. (S’është e vërtetë, por ma merr mendja se as Garansë nuk është.)
– Lysien? Emër i bukur. Ç’thoni sikur të takoheshim?
Nuk them asgjë. Djersa më rrjedh nga balli nëpër sy.
– Mund të ishte interesante, thotë Garansa, si thoni?
– Nuk e di.
– Shpresoj të mos jeni i martuar.
– Jo, i martuar, jo. (Unë i martuar, çfarë ideje!)
– Atëherë?
– Po, përgjigjem.
– Po, çfarë?
– Mund të takohemi, nëse dëshironi.
Ajo qesh:
– Më duket se jeni i ndrojtur. Më pëlqejnë tipat e ndrojtur. (Ndoshta ndryshe nga Marseli.) Dëgjoni, po ju bëj një propozim. Nesër pasdite, midis orës katër dhe pesë, do jem në Kafenë e Teatrit. Nesër është e shtunë, ma merr mendja se nuk punoni.
Ia merr mendja saktësisht. Unë nuk punoj të shtunën, dhe as ditët e tjera.
– Do vesh… – vazhdon – një fund me një bluzë gri dhe një jelek të zi. Do më dalloni kollaj. Jam brune, me flokët jo shumë të gjatë. Prisni. (Vetëm këtë po bëj.) Do mbaj përpara, mbi tryezë, një libër me kopertinë të kuqe. Po ju?
– Unë?
– Po, si do mund t’ju njoh? Jeni i gjatë, i shkurtër, thatim, i bëshëm?
– Unë? Si të preferoni. Anoj nga mesatarja, as i bëshëm, as thatim.
– Keni mustaqe, mjekërr?
– Jo, asgjë. Rruhem si budalla çdo mëngjes. (Çdo tre ose katër mëngjese, varet.)
– Vishni xhinse?
– Sigurisht. (Kjo s’është e vërtetë, por asaj duhet t’i pëlqejë.)
– Dhe një pulovër të zezë, besoj.
– Po, të zezë më së shpeshti, i përgjigjem për t’i bërë qejfin.
– Po flokët, thotë ajo, të shkurtër?
– Po, të shkurtër, por jo shumë.
– Jeni bjond apo brun?
Po më bezdis. Jam brun i zbardhur, por s’mund ta pohoj këtë.
– Gështenjë, i gjegjem.
Dhe po s’i pëlqeu kjo, aq më bën. Tani që e mendoj, isha më rehat me atë djalin që i qe prishur makina.
– Nuk është shumë e qartë, thotë ajo, por do t’ju njoh. Po sikur të mbanit edhe një gazetë nën sqetull?
– Ç’gazetë? (Po e tepron tani. Nuk lexoj kurrë gazeta.)
– Po ja, Le Nouvel Observateur, për shembull.
– Dakord, mund ta marr Le Nouvel Observateur. (S’e kam idenë ç’është, por do ta gjej.)
– Atëherë, shihemi nesër, Lysien, thotë ajo – dhe shton para se ta mbyllë: Kjo gjë më duket pasionuese.
Pasionuese! Ka njerëz që thonë nga këto fjalë pa pikë vështirësie. Unë s’do mund të flisja kurrë kësisoj. Ka një grup fjalësh që jam i paaftë t’i them. Për shembull: “pasionues”, “ekzaltues”, “poetik”, “shpirt”, “vuajtje”, “vetmi”, etj. Thjesht nuk arrij dot t’i shqiptoj. Më vjen turp, sikur të ishin fjalë të turpshme, fjalë të pista, si “mut”, “lapërdhi”, “shpifësirë”, “lavire”.
Të nesërmen në mëngjes blej një palë xhinse dhe pulovër të zezë. Shitësi më thotë që më shkojnë shumë, por s’jam mësuar me këto gjëra. Shkoj edhe te berberi. Ky më propozon një shampo ngjyruese. Pranoj, gështenjë e errët, aq më keq, po dështoi nuk do shkoj fare në takim. Por del me sukses. Tani kam ca flokë me një ngjyrë gështenje të bukur, vetëm se nuk jam mësuar me këtë gjë.
Kthehem në shtëpi, shihem në pasqyrë. Orët kalojnë, unë vazhdoj të shihem në pasqyrë. Dhe tjetri, i panjohuri, më vështron po aq. Nuk më pëlqen. Është më i mirë se unë, më i bukur, më i ri, por nuk është unë. Unë isha jo kaq i mirë, jo kaq i bukur, jo kaq i ri, por isha mësuar me këtë gjë.
Ora 4 pa dhjetë. Duhet të nisem. Atëherë, ndërrohem shpejt e shpejt, vesh sërish kostumin kaf prej kadifeje të dalëboje, nuk e blej gazetën Ancien Observateur dhe mbërrij në Kafenë e Teatrit në orën 4 e çerek.
Ulem, vështroj.
Vjen kamerieri, i kërkoj një gotë verë të kuqe.
Vështroj. Shikoj katër burra që luajnë me letra, një çift të mërzitur me sytë në askund, dhe, në një tryezë tjetër, një grua me një fund me pala ngjyrë gri, me bluzë gri të çelët dhe jelek të zi. Ka vënë edhe një varëse të gjatë të përbërë nga tre zinxhirë argjendi. (Nuk më kish folur për varësen.) Përpara saj, një filxhan kafeje dhe një libër me kopertinë të kuqe.
E kam të pamundur të kuptoj ç’moshë ka, për shkak të largësisë, megjithatë e dalloj që është e bukur, shumë e bukur, tejet e bukur për mua.
Shoh edhe që sytë i ka të bukur e të trishtë, me një lloj vetmie në thellësi, dhe më vjen dëshira të shkoj ta takoj, por nuk arrij dot të vendos, ngaqë kam veshur rrobat e mia të vjetra prej kadifeje të dalëboje. Ngrihem e shkoj në tualet, i hedh një sy pasqyrës dhe flokët gështenjë më bëjnë me turp. Më vjen turp edhe nga ai hov që më shtynte drejt saj, drejt “syve të saj të bukur e të trishtë, me një lloj vetmie në thellësi”, që s’ishte tjetër veçse një trill idiot i imagjinatës sime.
Kthehem në sallë, ulem në një tryezë përbri për ta vëzhguar.
Nuk më vështron. Është duke pritur një djalosh me xhinse dhe pulovër të zezë, me një gazetë nën sqetull.
Shikon orën në sahatin e kafenesë.
Nuk mund të rri pa ia ngulur sytë, gjë që e bezdis, më duket, sepse thërret kamerierin dhe paguan kafen.
Në atë çast hapet dera, ose, më saktë, dy kanatet e derës shtyhen si në një film western dhe një djalosh, më i ri se unë, hyn dhe ndalet para tryezës së Floransë-Garansës. Është i veshur me xhinse dhe pulovër të zezë; s’do habitesha sikur të kish edhe kobure e mamuze. Ka flokë të zinj deri te supet dhe një mjekërr të bukur po aq të zezë. E përshkon njëherë sallën me sy, përfshirë mua, pastaj i dëgjoj qartë se ç’thonë.
Ajo thotë:
– Marsel!
Ai përgjigjet:
– Pse s’më more në telefon?
– Dëgjo, kishte një numër që s’do e kem shënuar saktë.
– Po pret njeri?
– Jo, askënd.
Por unë ekzistoj ama, jam këtu, ajo po më priste, por për fat të mirë jam i vetmi që e di këtë dhe s’ka asnjë rrezik të shkoj e t’ua them.
Sidomos kur Marseli thotë:
– Ikim, atëherë?
– Po.
Ajo ngrihet dhe ikin.
Përktheu: Alket Çani
