Ernest Hemingway
Qe një kafene e këndshme dhe miqësore, e ngohtë dhe e pastërt. Vara pardesynë në kremastar që të mund të thahej, si dhe kapelën time, të përdorur dhe të brejtur nga moti, mbi kokën e karriges. Pastaj porosita një café au lait. Kamarieri e pruri, ndërsa unë nxora nga xhepi i palltos një bllok shënimesh dhe një laps. Nisa të shkruaj për një ndodhi në Miçigan dhe duke qenë se jashtë ishte kohë e vrazhdë, tërë acar dhe erë, të njëjtë e shfaqa ditën në tregim. Tashmë që djalëria ime, ashtu si vetë rinia dhe pjekuria e hershme, qenë ngrysur bashkë me vjeshtën, përzgjedhja e vendit ku mund të shkruaja kishte rëndësinë e vet. Ishte e nevojshme pra që të çrrënjësoje veten e ta çoje diku tjetër, mendoja; kjo për sa i përket njerëzve, ashtu si dhe të tjera gjërave. Megjithatë, djemtë e shfaqur në rrëfimin tim po pinin, çka më dha etje. Kështu që porosita një rum St. James. Kish një shije goxha të mirë në një ditë me shi, andaj vazhdova të shkruaj duke qenë se ndihesha për bukuri, njësoj si ndjesia e rumit të vjetëruar që më ngrohte krejt shpirtin dhe trupin bashkë.
Një vajzë hyri në kafene dhe u ul në një tavolinë pranë dritares. Ishte shumë tërheqëse, me një fytyrë kaq të njomë sa shëmbëllente me një monedhë të sapo hedhur në qarkullim – gjithmonë nëse monedhat, kur i prodhojnë, i lëmojnë me ndonjë lëkurë të njomur prej rreshjeve – dhe flokë të zinj si flatra e një korbi, të prerë mënyrë të tillë që të zbriste diagonalisht përgjatë faqes së saj.
Shihja vajzën dhe më shpërqendronte, duke më ngacmuar mjaft me pamjen e saj. Dëshiroja ta përfshija në tregim, a ku të mundesha tjetër, por ajo rrinte për qejfin e vet, e drejtuar nga rruga dhe dera e kafenesë. E merrja me mend se po priste dikë, kështu që vazhdova të shkruaj.
Tregimi ecte me hapat e vet tashmë, e unë e kisha të vështirë ta ndiqja. Prandaj porosita një tjetër St. James dhe shikoja vajzën sa herë ngrija sytë, ose kur më duhej të mprihja lapsin me një mprehëse që lëshonte mbetjet të përdridheshin mbi pjatëzën e pijes sime.
Të vura re bukuroshe, thashë me vete, ti tashmë je imja, cilindo të jesh duke pritur, edhe nëse s’hasemi më. Ti je imja, siç është imi gjithë Parisi, siç jam unë i këtij blloku dhe i këtij lapsi.
Pastaj u ktheva të shkruaj dhe u zhyta thellë në tregim duke humbur aty brenda. Isha unë që e udhëhiqja tashmë, nuk ishte më ai që ecte me hapat e vet. Nuk i ngrita më sytë, s’kisha më as ndjesinë e kohës që kalonte, as e dija më se ku ndodhesha, e as porosita tjetër rum. Nuk më pihej më rum tani që nuk e mbaja më mendjen aty. Pastaj tregimi u mbyll dhe unë ndihesha i lodhur. Iu ktheva dhe njëherë paragrafit të fundit, pastaj ngrita sytë, pashë për vajzën, por ajo ishte larguar. Uroj të ketë ikur me ndonjë për së mbari, mendova. Ndonëse u trishtova.
Kyça tregimin brenda bllokut të shënimeve, e futa në xhep dhe i porosita kamarierit nja dymbëdhjetë portugaises bashkë me një gjysmë litri verë të bardhë nga ajo që mbanin atje. Më ndodhte përherë që pasi përfundoja një tregim të ndihesha bosh, trishtueshëm dhe gëzueshëm njëkohësisht, si të kisha bërë dashuri, edhe pse isha i bindur se kisha bërë një punë të mirë, që gjithsesi do më duhej ta lexoja sërish të nesërmen për të hequr çdo dyshim.
Pērktheu: Edon Qesari
𝘕𝘨𝘢 vëllim𝘪: 𝘈 𝘔𝘰𝘷𝘦𝘢𝘣𝘭𝘦 𝘍𝘦𝘢𝘴𝘵, 𝘬𝘢𝘱𝘪𝘵𝘶𝘭𝘭𝘪 𝘐, 𝘝𝘪𝘯𝘵𝘢𝘨𝘦 𝘉𝘰𝘰𝘬𝘴, 𝘓𝘰𝘯𝘥𝘰𝘯, 2000, 𝘧𝘲. 4-6.
