NJË DASHURI E LUMTUR-Wislawa Szymborska

 

 Një dashuri e lumtur. A është normale?

A është serioze? E leverdishme?

Ç’dobi do nxirrte bota nga dy njerëz

që botës s’i hedhin as sytë?

 

Të ngritur drejt njëri-tjetrit pa asnjë meritë,

ashtu kot, si rastësisht, por ama të bindur

se ashtu duhet të ndodhte – në këmbim të ç’gjëje?

Të asgjëje. Po drita që vjen nga kurrkund

pse bie veç mbi ta dhe jo mbi të tjerë?

A është kjo një fyerje për drejtësinë? Është.

A i shkel parimet e shenjta të mbledhura gjithë kujdes?

Po moralin e poshtëron? Edhe shkel, edhe poshtëron.

 

Vështrojini dy lumturanët:

ah sikur të ishin pak më të përmbajtur,

të hiqeshin si të trishtuar, sa për të ngushëlluar të tjerët!

Por s’bëhet fjalë. Dëgjoni si qeshin – si cipëplasur;

dëgjoni ç’gjuhë përdorin – mezi kuptohet.

Le pastaj dhelet, emfazat, shtirjet,

detyrat e ndërsjellta ceremoniale që sajojnë –

duket si ndonjë komplot kundër njerëzimit.

 

Vështirë të përfytyrosh gjer ku do shtrihen pasojat

nëse shembullin e tyre do ta ndiqnin të gjithë.

Ç’do t’u mbetej atëherë hyjnive dhe poetëve?

Ç’do kujtonin? Ç’do linin në harresë?

Kush do donte më të bënte pjesë në rreth?

 

Një dashuri e lumtur. A është vërtet e domosdoshme?

Takti dhe arsyeja na detyrojnë të heshtim

si për një skandal në sferat e larta të jetës.

Foshnja të mrekullueshme lindin pa ndihmën e saj.

Dhe tokën – aq rrallë sa ndodh – s’do mund ta popullonte kurrë.

Ata që nuk e njohin dashurinë e lumtur

besojnë se dashuria e lumtur nuk ekziston kurrkund.

 

Me të tillë besim do t’u jetë më e ëmbël të jetojnë e të vdesin.

 

Përktheu: Alket Çani