Agota Kristof
Gjatë viteve të shkollës, ndieja një dashuri të madhe për mësuesit e mi. Ata më frymëzonin aq admirim e respekt, saqë ndihesha i detyruar t’i mbroja nga vrazhdësia e shokëve të klasës.
Torturimi i kotë i mësuesve më revoltonte pa masë. Edhe kur ata na vinin nota të këqija. Notat e këqija nuk kanë asnjë rëndësi. Atëherë përse duhen lënduar ato qenie të brishta e të pambrojtura?
Më kujtohet njëri nga shokët që rrëshkiste shkathtësisht mbrapa mësuesit tonë të biologjisë dhe, nga shtylla kurrizore, i tërhiqte atij nervat për të na i shpërndarë ne të tjerëve.
Me ato nerva mund të sajoje objekte të ndryshme si, për shembull, instrumente muzikorë. Sa më i përdorur të ishte nervi, aq më delikat delte tingulli.
Mësuesi i matematikës ishte shumë i ndryshëm nga ai i biologjisë. Nervat e tij ishin tërësisht të papërdorshme. Por ai kishte një kafkë krejt të shogët, çka bënte të mundur t’i vizatoje përsipër rrathë të përsosur me kompas. Rrathë të cilëve ua shënoja gjithë kujdes perimetrin në fletoren time, në mënyrë që të nxirrja përfundime më vonë.
Shokët e mi, injorantë vulgarë, natyrisht që nuk gjenin asgjë tjetër më të mirë për të bërë sesa të shenjonin rrathët e mi me hobetë e tyre – të fabrikuara me nervat e përmendura më sipër -, tinëzisht, teksa mësuesi na kthente shpinën për të vizatuar trekëndëshin kënddrejtë të teoremës së Pitagorës mbi dërrasën e zezë.
Do them tani edhe disa fjalë për mësuesin tonë të talentuar të letërsisë. Shkurtimisht, sepse e di që kujtimet shkollore të të tjerëve janë të mërzitshme për ata që i dëgjojnë.
Një herë, pra, ky mësues më goditi me shkumës në kokë për të më zgjuar nga gjumi mëngjesor i zakonshëm. E kam tmerr të më zgjojnë kështu, por, duke qenë se dashuria ime për mësuesit dhe shkumësin ishte mjaft e thellë, nuk u zemërova aspak. Për shkak të mungesës së kalciumit, në atë kohë unë haja një sasi të madhe shkumësi. Kjo gjë më shkaktonte ethe, por kurrë nuk përfitova nga ky fakt për të shpërfillur shkollën, sepse – nuk e resht së përsërituri – i doja mësuesit dhe veçanërisht mësuesin (tejet të talentuar) të letërsisë.
Pikërisht kjo ishte arsyeja që, nga përdëllimi për atë fatkeq, pas një poeme të masakruar nga nxënësit e tij, saktësisht në orën dymbëdhjetë e tridhjetë, në parkun përbri shkollës, me anë të një litari të harruar prej disa vajzave që luanin, u dhashë fund vuajtjeve të tij.
Akti im humanitar u shpërblye me shtatë vite burg. Por nuk u pendova kurrë, kaq të pasura qenë ato vite me mësime të të gjitha llojeve, kaq e madhe ishte dashuria ime për gardianët dhe për drejtorin e burgut.
Por kjo është një histori tjetër.
Përktheu: Alket Çani
