KUFIJ-JORGE LUIS BORGES

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

KUFIJ- JORGE LUIS BORGES

 

Prej këtyre rrugëve që humbasin në muzg
njërën prej tyre (nuk e di se kë)
për herë të fundit e kam shkelur unë,
mospërfillës dhe pa e marrë me mend,
rob i Atij që rregulla absolute vendos qysh më parë
dhe cakton një masë të hekurt dhe të fshehtë
për çdo hije, çdo ëndërr dhe çdo trajtë,
të cilat e thurin dhe e shthurin këtë jetë.
Nëse gjithçka ka përfundim dhe kufi
dhe një herë të fundit dhe kurrë më dhe harrim
kush mund të na tregojë se kujt, në këtë shtëpi,
pa e ditur, tashmë i kemi thënë lamtumirë?
Prapa qelqit të përhirtë nata po mbaron
dhe në raftin me libra mbushur plot
që një hije gjysmake mbi tryezë lëshon,
është njëri që ti kurrë s’do ta lexosh.
Në Jug ka më shumë se një portë të vjetruar
me vazot e saj të gurta dhe lulet e kaktuseve
që hyrjen time tashmë e ka të ndaluar,
si të qe një litografi, e pakalueshme.
Është një derë që e ke mbyllur përjetësisht
dhe më kot për ty pret ndonjë pasqyrë;
udhëkryqi të duket i hapur krejtësisht
dhe i vëzhguar nga një Janus katërfytyr’sh.
Mes gjithë kujtimeve të tua është një kujtim
që tashmë ka humbur dhe s’kthehet më;
nuk do të të këqyrin të zbresësh në atë burim
as i bardhi diell dhe as e verdha hënë.
Zëri yt s’do t’i rikthejë më fjalët që persi i tha
në gjuhën e tij prej trëndafilash dhe zogjsh,
kur, në muzg, me dritën që tretet përballë,
gjëra të paharrueshme të thuash, do dëshirosh.
Po i pareshturi Ron dhe i qeti liqen,
gjithë ajo e djeshme mbi të cilën përkulem sot?
Do të jetë e humbur ashtu si ajo Kartagjenë
që me zjarr dhe kripë romaku fshiu nga kjo botë.
Në agim më bëhet se po dëgjoj
një mërmërimë të mbytur turmash që ikin;
janë gjithçka më deshi dhe më harroi;
hapësira, koha dhe Borhesi po më braktisin.

 

Përktheu: Erion Karabolli

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from Letërsi

Go to Top