Kënga-Hande Gündüz

in Letërsi/Përkthim/Tharm by

Kërkuesi humbet lehtë. 

Çdo lloj vetmimi përbën krim,

– kështu flasin turmat.

  Niçe

Hande Gündüz

Humbja ime, po ta shohësh nga larg, është e çuditshme, mbase edhe i ngjan një kërcimi të panjohur. Ndërsa atje nuk kishte ndonjë kërcim. Vetëm hapa të njëpasnjëshëm, ca lëvizje të çuditshme. Ndërkohë shoqet e mia, herë më bëjnë shenjë mua e herë njëra-tjetrës, më shikojnë në sy me një buzëqeshje të lehtë, sikur duan të thonë: – Mos u bëj merak, ne po të shohim. Në duar mbajnë gota plastike me verë dehëse. Dhe unë, për të treguar vëmendje u ngre dorën lehtë. Këtu jam, po ju shoh.

Jam duke kundruar pemën, sikur në degët e saj të kishte ndonjë frut që s’e kam parë kurrë. A mos ndoshta e kam pak kokën të turbullt e jam në një gjendje të atillë sa nuk di në ç’drejtim ta kthej? Nuk i njoh dhe aq mirë pemët. Asnjëra prej këtyre nuk është pemë frutore, sillem përqark dhe më pas përkulem drejt lulefshisave buzë shkëmbinjve. Kështu, i lashë ato të tjerat në fushën e hapur të kodrinës. Tani s’duket më askush.

Rrugë e rrafshët. Duke parë përreth me sytë e zemrës, mbahem te një shkop pa menduar se ku shkoj. S’e kam fare zakon këtë, as këngë nuk këndoj, sepse për të kënduar një këngë, njeriu ose duhet të ketë dëshirën për të kënduar ose ta krijojë vetë këngën. Ndërsa te unë, edhe po të ishte kënga, nuk është këndimi. Sikur të ishte dëshira! As ajo nuk është. Megjithatë, e kisha një këngë në gojë. Nuk e kisha dëgjuar më parë, e kisha përshtatur me shumë gjasa, sepse shkonte edhe me gjendjen time të asaj dite. Tanimë s’kishte njeri rrotull. Duke zbritur shtegut që të çonte në pyll, sajova një personazh me emrin Te. Një që ka besim te vetja. Te këndon bukur. Gjatë të kënduarit ai i lëviz duart dhe krahët sipas ritmit të këngës. Domethënë nuk rri në vend si një thes me patate. Te, i thashë, unë nuk di të këndoj, përvec atij çasti të vetëm, nuk mund të këndoj. Ndërsa këndon, me kapotën e rëndë, të trashë e të zezë, hedhur përsipër, krejt i tjetërsuar, Te më thotë se vetëm për këtë tjetërsim këndon dhe duhet pranuar më thotë, se i gjej rishtas përmes këngës ato që kam humbur në brendësi të pyllit. Te e ngre pak më lart zërin, më shkel syrin dhe nuk ngjan aspak si ndonjë i ndrojtur. I bën padrejtësi vetes, të gjithë mund të këndojnë, këndo edhe ti, më thotë.

Kjo këngë e panjohur për mua rridhte vetë prej gojës sime. Pa i hedhur sytë rrotull, ecja me mendimin se askush nuk po m’i hidhte sytë. Kur të kthehem do ta shkruaj këngën në fletore, po mendoja. Përtoja të nxirrja regjistruesin nga çanta, druhesha se mund ta humbisja fundin e këngës. Kjo këngë mund të ishte njëra prej atyre që kërkonim. E çuditshmja ishte se duke e ditur që nuk do ta humbja këtë këngë, vazhdoja ta këndoja nën zë pa patur frikë. Pylli po errej, gjendesha në një vend të panjohur. Duke dashur të kthehesha, se fundja as nuk kisha humbur rrugën e as nuk kisha kaluar nëpër qorrsokakë, u ktheva mbrapsht siç isha dhe vijova të njëjtën rrugë. Ja, një pemë e moçme. U ndala nën të. Majë saj qëndronte Xhaxha Hysni Beu duke i rënë kokës me pëllëmbë. Hej, ti vajzë, largohu që aty, është imja, asgjë s’është e jotja, kuptove? Asgjë. Ik tani! Kur u largova, koka e tij tashmë kishte marrë një pozicion të varur në shtatin e tij topolak, dukej sikur rëndonte për poshtë. E ëma e tij erdhi me një frymë. E sheh, thotë Xhaxha Hysni Beu, e pe çfarë bëre? E kuptove çfarë ndodhi tash, se e kujt është? Vajza tundi kokën, ooo edhe ne kemi plot, thotë. Shih, bushtra e vogël! I kujt ishte zogu, atij ia more shpirtin? Ndërsa shtrihesha përtokë, duart m’i përshkoi një valë e nxehtë. Kjo ishte shpirti? Atëherë, ajo piskamë cicërimash që dilnin shtrëngueshëm, ajo gjendje e tij e nxehtë, hokatare, që nuk mbahej ndër pëllëmbë e nuk shihej me sy, mos vallë ishte e imja? Apo mos ishte ashtu siç thoshte Xhaxha Hysni Beu, se asgjë, asgjë prej gjëje nuk na përkiste ne bushtrave?

Ndjeva një zë. I ngjan kërcitjes. E ndjeva menjëherë vonesën time. Isha çuar në këmbë e kisha ikur duke ia marrë këngës dhe rrugës bashkë. Ndalova. U ktheva mbrapa dhe pashë rrugën nga sipër. Pa u menduar gjatë, mora shtegun drejt shpatit, errësira e pyllit do të davaritej pas pak. Kërcitja u dëgjua sërish. Dukej si një qukapik apo kafshë thundrake që përplaste këmbët në gur, edhe sikur ardhur nga larg të ishte, zëri i tij më buçiste në kokë. Një cicërimë zogu, e gjatë. E dëgjova zërin pas meje. Kush je? Çfarë je? Nuk ishte larg. Siç isha në atë vend, me një këmbë përpara e tjetrën pas, u orvata të kthehesha, por nuk lëviza dot, mos ndonjë nga ata lart kishte ardhur këtu përpara meje? Zëri erdhi rishtas: Kush je? Çfarë je? Dhe unë i fola: Ku je? Tregoje veten. Ja, mu atëherë, prej shkurrnajës prapa meje, doli nga toka një xhungë, e cila pasi filloi të lëvizë u ngrit në këmbë. Pasi u hap, duke u ngritur lart, i lëshoi në tokë ngjyrat kamufluese të shkurrnajës dhe herë ndalej mbi majën e hundës sime, herë ngrihej lart. U bëra kureshtare të dija se ç’lloj forme të një të huaji mund të gjeje brenda kësaj xhunge, të rrumbullakët, të sheshtë, a ekzistonte në nëntokë, a i kishte krahët dhe këmbët të mbledhura kruspull, a ishte diçka e rrezikshme? Duke e parë që po matej të zmadhohej bëra pas duke i hapur vend asaj.

Ishte fshehur mirë, më kishte parë së largu, kishte ndenjur në heshtje për të më sjellë deri këtu rrëzë saj. Erdha me këngë mu rrëzë këmbëve të saj, ashtu si dikush që vjen përpara furtunës duke e parë në sy. Ashtu siç ishte teksa ngrihej lart, sytë më shkuan te këmbët e saj, a po gjëmonte, a po përplasej me gurët e prekur rrëzë shkurrnajës, herë shfaqej si sorkadhe, herë si fëmijë, herë si burrë, ndryshonte teksa e shihja, ishte e gjallë. Ishte e zhveshur aq sa mundej, por duke qenë më afër se ç’duhej s’mund ta shihja. Kush je? Çfarë je?  Ndërsa thosha këto, i hapa duart drejt saj, ta shihte gjoja që isha e paarmatosur. Humba. Vërshoi jashtë gojës sime.

Fëmija, e ngriti kokën si zog në ajër përtej degëve të larta të pemëve sipër nesh, në drejtim të errësirës së pemës, iu ngjit kodrinës si ujk dhe tha: – Ka humbur dikush. Mbase edhe ishin efekti i këngës këto. Kur tha se kisha humbur, kundërshtova sikur të mos qeshë unë, në fund të fundit nuk kisha humbur. Zbrita e qetë asaj rruge. Mirëpo edhe fjalët e mia, mu si leshrat e djallit u shpërhapën sa andej-këndej  në ajër. E dija se shtigjet nga kisha kaluar ishin mbyllur tashmë. Vetë ishin hapur dhe vetë ishin mbyllur. Më shtrydhi nga koka te këmbët, sikur të kishte kohë pa më vëzhguar.

– Kush je, – i thashë. Këtu jeton?

Edhe ajo më pyeti:

– Ç’kërkon në pyll?

Pa i kthyer përgjigje, e shihja pa i ngritur sytë lart. Nuk ia pashë mirë këmbët. Këmbët ishin këmbë, por kur u zhvendos në vendin ku ishte ndihej zhurmë uji. Ishte e qetë, e paprekur, e pastër.

– Jam hulumtuese, – i thashë. – Ti e di pra, ne merremi me kërkime. Çfarë? –  tha. Do t’i thosha universitetin dhe që kisha ardhur me dikë. Edhe po të doja t’ia shpjegoja, e t’ia shkoqisja, çuditërisht hezitova.

– Çfarë ishte,  – i thashë. – Çfarë?

– Nuk e di, e kam harruar.

Ngriti kokën sërish. E pafrikësuar nga pylli, e kapur pas një dege, pa bujë, bëzau si një zog lajmërues i këtij takimi. Një harraqe. Ngriti kokën dhe më pa. Këmbët i kërciti mbi tokë.

– Do ta harrosh, – tha. – Do t’i harrosh të gjitha ç’ke parë këtu. Nga cila rrugë zbrite?

U ktheva për të parë vendin që i tregova, por as rrugë nuk dukej, as shteg; pylli ishte në terr. Tashmë rruga është e mbyllur, tha. E dinte përpara se të më pyeste mua. Atëherë pse pyeste, fundja ishte habitur që kisha zbritur deri këtu, e bënte qëllimisht apo pa e ditur as vetë, si erdha e mbiva këtu, këtë po përpiqej të kuptonte vallë? Edhe unë, pa folur, po përpiqesha ta kuptoja atë. Pastaj, ç’kishte për të folur!

– Mos rri duke parë ashtu kot, rruga është e magjepsur, është e mbyllur, – tha.

U kthye në anën time, duart i kishte kryqëzuar pas vetes, sikur po përpiqej të vendoste për fatin e dikujt. Tha se pas pak pylli do të errej.

– Mos guxo të thuash: “Do të zbres më thellë.” Rrugën më të mirë do ta tregoj unë. Ti nuk e njeh këtë vend. Edhe pemët do t’i lexosh një e nga një, edhe rrugën do ta përshkosh. A mund t’i zija besë? Mos më hedh e më flak tutje në shkretinë e këtij pylli të magjepsur?

– Ka çakej, tha. – Bëj kujdes.

Befas i pashë. Çakejtë m’u derdhën pësipër, ç’punë kishte ajo grua në mes të pyllit, do thoshin të gjithë kureshtarët teksa na mbanin me gojë ne atje, nuk kishim dëgjuar kësisoj, aaaa, krejt të habitura, duke kaluar derë më derë gjoja sikur janë mërzitur, ç’punë kishte një si ajo të shëtiste në thellësi të pyllit të errët. Duke i shtuar të rejat historive të vjetra, kushedi se në ç’rrugë mund të humbasë një grua mendjelehtë, mbase nga kureshtja për të bredhur vetëm, fillikat, s’është mirë që gruaja  të rrijë vetëm, ç’hulumtuese është ajo që rri me burra, pika atyre, ç’kërkojnë ato brenda në pyll, do të thoshin.

Filluam të ecnim. Ishte edhe përkrah meje edhe në tokë. Këmbët e saj goditën shkëmbin me forcë. Nuk arrija të vendosja, në ishte fëmijë apo jo, i ngjasonte edhe burrit, sorkadhes po ashtu. Kishte edhe thundra. Fëmijëve s’u zihet besë në këtë moshë. Bëhen të pamëshshirshëm. Fundja fëmijës s’i zihet besë. Ata janë pa moshë. Sa vjeç ishte ky? Sa vjeç je ti? Papritmas u zmadhua rrëzë një peme, në anën e saj pashë lule të çelura me gjemba të mprehtë. Iu përkula lules me dëshirën për të mos e prekur.

– Mos guxo ta prekësh, është e magjepsur, – tha. Lulja e kishte kurorën portokalli, gjuhën ngjyrëvjollcë, petalet i ishin rraluar, edhe ato që kishin mbetur i ngjanin një palloi të mbushur me gjemba. Për pak do të fliste. A thua se kishte sy. Po ta prekësh ty s’të sheh më askush. U afrua pranë meje duke m’i ngulur sytë.

Ishte në ujëvarën e parë, e gjallë, çdo hap ngrihej mbi majat e thundrave, po të ishte pak në moshë s’do ta bënte dot këtë, por fytyra e saj ishte e qetë, u afrua edhe pak, e kjo e sillte atë në fund të rinisë së saj, nuk mund konsiderohej as si e mitur, me gjithë të ecurën e saj trokëllitëse. Sytë i kishte të mprehtë, për të fshehur mendimin e saj ndërronte fjalët. Nga ana tjetër kishte një fytyrë të heshtur, që e bëntë të dukej e madhe në moshë. E dinte mirë se ç’u kishte ndodhur dhe do t’u ndodhte të humburve në pyll. Mbase dhe ishte vënë pas të humburve. Ishte e mitur, a s’ishte, e re apo e vjetër? Hoqa dorë nga këto pyetje!

Pasi më pyëti: – A ke uri, – u zhduk pas shkurrnajës. Ndoshta me ata sytë të heshtur, që shihnin sa majtas-djathtas, shikonte prenë e saj. Doli me një zog në dorë. U ul në tokë. E mbajti fort zogun dhe i këputi kokën. Zogu as përplasi flatrat, as bëri zë, as pikoi gjak. Më zgjati një copë. Merr, tha, përndryshe do vdesësh. S’dua, i thashë. Pasi shkundi supin, duke e mbajtur copën e zogut mes duarsh si diçka që nuk donte ta lëndonte, e hodhi pa u ndjerë në ajër. Zogu u ngjall e fluturoi. Zogu që kishte ngrënë pak më parë, u ul mbi degë, për habinë time, ashtu i ringjallur fluturoi mbi një degë tjetër, më pas në një tjetër dhe u zhduk. Si ka mundësi, i thashë. Si është e mundur? Ishte ende në vendin ku qe ulur, kur u ktheva për ta pyetur. Të shoh ashtu siç je, tha. Sepse këtu je në pyllin tim. S’mund të fshihesh. Edhe unë, edhe unë të shoh ty, i thashë. Më pas sikur s’ma kishte vënë veshin fare. Përsërita, Edhe unë të shoh ty. Këmbët e kryqëzuara në tokë, i kishte ndërfutur në njëra-tjetrën, ato katër këmbë të holla prej sorkadheje. Sa vjeç ishte? Nën vetullën e majtë kishte një plagë të hapur. Me sa duket dikush e kishte goditur fort shumë kohë më parë, e më pas vendi i goditur ishte fryrë dhe në atë vend  duhet të kishte rrjedhur gjak për ditë e ditë me radhë pa e kuptuar as ajo vetë. Ishte bërë një vragë e vogël. Gjaku ishte tharë tashmë, a thua se e gjithë kjo dhimbje vinte prej atij vendi të shterur. Për shkak se ishte lënë ashtu, me kalimin e kohës plaga duhet të ishte përtharë, ndaj nuk dukej më. Sikur t’i afrohesha pakëz, por druaj se hungërin si luan e ia mbath, bëhet gjeth po iu afrova më tepër, mendova. Mbeta duke e parë aty ku isha. Pse m’i ke ngulur sytë, më tha. Nuk ke hyrë asnjëherë në pyll?

Fol shtruar me mua, hajt ma trego daljen. Si ata bejlerët hijerëndë që ngrihen nga sofra e fshatit pasi ngopin barkun, pa u ngutur aspak, u çua me të kërcitura, mbi thundrat pingul, gati për të vrapuar. Lëvizjet i kishte të qeta. Për një çast ngriti kokën dhe bëri për t’u ngritur, ndërsa hapat i hidhte sikur dilnin nga një kuti. Ndërkohë ajo i puliste sytë sikur të kishte nevojë për një shikim, ikte sikur të kishte marrë atë që kishte për të marrë. Ndërsa ecja, përbrenda më zjente njëfarë pështjellimi. Në vend të thartirës, thoshte gjyshja ime, shko e shih njëherë mos ka gjësend tjetër? Njëherë u sorollata si një kandërr mes hunjve të domateve, për të parë domate të pjekura, të lëngshme, jeshile, të tharta. Megjithatë, mua më hutuan ecejaket e nusepashkave. E përhumbur në këngën e tyre e lashë përparësen e domateve dhe fillova të kundroja rrahjen e krahëve të nusepashkës në duart e mia. Por sakaq ato fluturonin e iknin. Po të këputësh prej të jeshiltave bëhen turshi. Mos u mërzit se nuk shkojnë kot. Në këtë botë asgjë nuk shkon kot. Madje as ti nuk shkon kot. Qoftë edhe duke bërë atë që bën, bie fjala të fluturosh mollëkuqet, të mbledhësh domatet, të shkulësh spinaqin. Unë do të bëhem hulumtuese. Pa hë, bija ime do të hulumtojë nusepashkat, po sikur të mos e bëjë as këtë, nuk ka për t’u bërë as një gjë. Mos u tut. S’shkon kot. Si? Rrojti kot e vdiq kot,  thanë për kunatën Hysnije, a nuk thanë kështu? S’di gjë. Fundja askujt s’i mjafton jeta tani e tutje për të parë lidhjen e këtyre gjërave. Ti bëhu ti, mos rri duke u përpëlitur më kot për një punë që thua do ta bëj, sepse e prish. Përfundoje punën bija ime, përfundoje. Si? Gjyshe? Si?

Pse rri përçart, tha. Ç’përçartje? Rri e rri duke pyetur pas krahëve të mi. A s’mund të ecësh dot drejt ti? Sa e çuditshme je. Ec drejt moj. Pa nga sandalet e mia. Ku i ke këmbët? Aa, po ti s’ke këmbë. Papritur pashë se lija gjurmë shumë të çuditshme pas vetes. Si një fshesë shqope. Aty ku shkelja nuk kishte gjurmë, tërheq veten zvarrë. Pashë dhe një herë gjurmët e saj. Të sajat shenjuar mbi tokë u përngjanin formave të buta të reve në qiell. Pashë këmbët që i linin këto gjurmë. Thundrat e saj ishin nxirë vende-vende prej pluhurit të pyllit. A thua se u tremb prej shikimeve të mia dhe u spostua. U shtri sa gjatë e gjerë në tokë duke u spërdredhur, sikur të tkurrej paksa mund të dukej më bukur. S’ka asgjë për t’u trishtuar, çdo gjë do të vdesë e dashur, të gjithë do të vdesim. Por këto dukej sikur do të vraponin në pyll përgjithmonë, madje edhe sikur pa këmbë e pa trung të kenë mbetur, do të vraponin.

Kishte të drejtë, isha pa këmbë sërish, Ti je e çuditshme, i thashë. Qeshi. Sikur të isha një fëmijë dhjetëvjeçar. Sa turp, thashë me vete, kur rri me fëmijë bëhesh fëmijë. Mos, mendova, s’duhet ta bëj më kurrë këtë. Fëmijë jam unë? Shiko përpara dhe mos e lësho veten, tha. U lëshua sërish prej gojës time. Tani shih përpara. Duke thënë gjoja fjalët “fesuphanallah” ktheu kokën në dy anët. S’kanë thënë kot se helmeta e vret kokën e njeriut. Mu sikur të kisha një helmetë mbi kokë duke u dridhur e kuptova sjelljen e tij lozonjare ndërsa fërkohej me tokën për shkak të fryrjes nga nxehtësia, dhe se ky fëmijë do t’ia dilte mbanë mirë kësaj pune. Bëra sikur nuk po e merrja shumë seriozisht, fundja kisha humbur, prandaj gjëja më e thjeshtë do të ishte të dilja nga rruga më e shkurtër prej së cilës kisha hyrë. Mjaft tani, edhe sa do të ecim, ku po shkojmë kështu?

Të gjithë po rregullonim radhë-radhë fletët që kishim gjetur. Sipër tyre shënonim emrat tanë, çfarë gjeja e prishja, gjërat shkruhen vetë i thosha vetes, mos rri duarkryq. Lëri dantellat, lëre fshesën, që copat të mos shkojnë kot gjyshe, edhe sikur të shkojnë kot, për çfarë ia vlen. Mbajta vesh dhe pashë se s’kishte mbetur as fëmijë, as burrë, as thundra as gjurmë. Kurrgjë. Isha e vetme brenda këtij pylli të mistershëm. Në cilën anë e ktheu ky fëmijë timonin tim? Fundi? Mos është dalja këtu, apo fillimi? I lidha litarët sërish e u bënë nyjë. Për çdo gjë që nuk e kisha kuptuar, ulesha e shkruaja. Rruga po ashtu dukej sikur zgjatej e zgjatej përpara meje. Ai pé, me këtë perin këtu, ai tjetri me atë tjetrin pranë tij, duke menduar kështu, a nuk ishin të gjithë penjtë të lidhur me njëri-tjetrin? Kur nuk arrita ta zgjidhja diçka, u bëra hulumtuese me mendimin për t’i renditur siç duhet ato që kisha gjetur të paktën. Edhe sikur të refuzoja ishte e kotë. Të pashë, të pashë, mos ia mbath kot, të pashë, ku je?

Gjendem në krye të anës shkëmbore, të rrëshqitshme të malit. Shtegu ishte zhdukur. Ishte shndërruar në baltë të shkrifëruar, poshtë saj shiheshin qartë shkëmbinjtë e lëmuar. Ku je? Mos ik? Vinin vetëm zëra kafshësh të njohura, kishte vënë gjelbërim, degët ishin afruar me njëra-tjetrën. Mos ik po të them. Ndieja gurgullimën e përroit. Po ta pyesja, ç’është kjo t’i thosha, është përrua magjik, do më thoshte. Pema që i kalova afër ishte duke u lëshuar poshtë. Mbi të ndjeva një kërcitje. A s’më kishte thënë të mos i afrohesha shumë pemëve? Në pjesën e sipërme të trungut të pemës binte një hije margaritari. Pema kishte mbështjellë margaritarë, si, deri ku, deri ku, befas më rrëshqiti këmba. Iku e u zhduk sapo shkela mbi një copë rrugë. Ia mbathi poshtë këmbëve të mia, ndërsa unë u kapa nëpër hithra, por ato nuk më mbajtën, më pas i lëshova duart krejt. Një krah e kisha hedhur degëve, e kështu duke zgjatur duart me mendimin se do më mbanin, rashë mbi gurët e mbuluar nga rrënjët e këputura e të kalbura rrëzë pemës.

Pylli kishte rënë sërish në heshtje. Ishte këtu rrotull, po fshihej. Rrugës së përroit, mu përballë meje u shndërrua në një enë balte dhe nisi të sillej brenda rrethit të ujit. Shkova më kot. U bë e padukshme. Mbase ishte majë kokës time, u sula menjëherë rrëzë pemëve. Heshta. Mos u fshih kot. Të shikoj. U ula galiç. U rreka të nxirrja gjembat që po fundoseshin nën baltë. Për shkak të llucës nuk pashë gjë tjetër veç rrëkesë së gjakut që rridhtë nga zgavrat e saj. Shkunda baltën nga dora dhe e zhyta në ujë. Uji ishte qelibar. Balta e shkundur nga dora ime u tret në ujë, duke vizatuar figura ashtu si llumi i kafesë u fundos në zgavër. Për një çast i ngrita duart nga uji. Prita tharjen e ujit të llucës në rrugë. Nuk dukej të ishte ndotur më shumë. Ndofta edhe pastrohej vetë nga një gojë e madhe e vrimës së çanakut. I hoqa sandalet. Zhyta këmbët në ujë.

Më ler rehat, mos u merr me ujin. Hodha sytë rrotull. Ku je? Mos je frikacak, çfarë je? Tregoje veten. Duke thënë kështu, u futa në ujë gjer në gju. Më pas futa gjurin tjetër. Të thashë t’i rrije larg ujit. U ktheva nga vinte zëri, përgjova pyllin, Më trego rrugën. Nga njëra anë e imja uji po dallgëzonte. Pasi ndalova së ecuri në ujë, vijova të laja thembrat e këmbëve duke i fshirë njërën mbi tjetrën. Uji ishte kristal. Pas pak uji u qetësua. Zogjtë ishin ndryshe, më dukej sikur i kuptoja cicërimat e tyre. Nuk isha e huaj brenda këtij uji. U përkula mbi të duke pirë prej tij si një pjesë e pyllit, një midhje, a një zvarranik dhe pashë qiellin. Moti ishte kthjelluar. Qenka ditë e bukur, thashë. Koha nuk ishte ashtu siç i druhesha. Më pas, befas e pashë. Mu përballë meje, në kodrën e shtegut me baltë, po më shihte për herë të parë paksa e trembur një sorkadhe e urtë dhe e pashme. I shtriva krahët sërish në ujë. E pashë sërish shtegun. Kësaj here i ngjante një fëmije të egër të kësoanëve. Ngriti dorën, e cila i ngjante një shtize të gjatë, i zgjati gishtat përpara, zgjat e zgjat, mu si një armë majëmprehtë varur poshtë supit. Vetëm kur ndaloi, e kuptova se ky ishte krahu i fëmijës. Më tregonte ujin nga vendi ku ishte, brendinë e ujit. Dhe ai vetë atë kundronte.

Kafshët, pemët, toka ishin ngritur në nivel më të lartë. Nuk kisha frikë nga zhurma e pyllit brenda në ujë. Në pyll s’kishte vend për zëra të huaj. Më herët kisha filluar të ndieja një admirim të heshtur. Pa bërë zë, tunda kokën në të dyja anët, si për të thënë që nuk kuptoja. Ai më tregonte sërish brendinë e ujit me majën e gishtit tregues. Uji ishte i bardhë, qelibar, jeshilja e pyllit dhe bluja e qiellit që më kalonin përsipër dukeshin sikur kishin rënë brenda në atë enë. Në fillim pashë anën përballë meje të enës. Brenda saj ndriçonte shpati i shtegut të fëmijës.  Ndërsa në anën tjetër përbri çfarë nuk kishte. Majmunë që kacavirreshin nëpër pemë, milingona të bardha që i ngjiteshin pemëve si margaritarë, brumbuj, ketrushë që kërcejnë degë më degë. Në ujë pasqyrohej bluja e thellë e pyllit dhe jeshilja e xhunglës, e cila përzihej me të e bëhej e zezë pus si nata. Teksa përpiqesha të dalloja këto ngjyra prej njëra-tjetrës, nga ana e ujit përballë, u gjenda në vendin ku kisha qenë në fillim. E kishte ulur gishtin. Eca dhe pak në ujë. Përkula kokën përpara drejt gjunjëve të mi. Sakaq e kuptova atë që më kishte treguar. Brenda enës kishte një vajzë të vogël me sytë të qepur nga unë, mbi kokën e saj kishte zogj. Sa vjeç ishte? Ja, pikërisht në atë çast u kujtova se çfarë kërkonim. Një këngë. E kishim humbur të dyja. Duke qenë vetëm do ta gjenim. Ngrita kokën për të parë fëmijën. I zgjaste krahët drejt meje, isha në pyll, ajo ishte e urtë, njomzake, e mprehtë ishte shtiza që hodhi drejt meje, teksa më afrohej.

Shkëputur nga përmbledhja me tregime: “Përgjatë përroit”

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from Letërsi

Go to Top