Empatia-Herman Çuka

 

Shet lule Avduli,
me baba nga Maroku
e nënë nga Siria,

me një buzëqeshje
si hënë e ngrënë Damasku,
më tepër lutese,
mbi fytyrë t’errët si netët
e Marrakesh-it,
kruspull pyetjet,
si bisha të uritura presin
t’i kafshojnë shpirtin,
sikur të jetë gjithnjë në bankën
e akuzës:
“Nga vjen, kush je, çfarë ke bërë, në ç’luftë ke marrë pjesë,
sa ke vrarë, sa ke dhunuar
je ekstremist,
je terrorrist?…”

Shet lule Avduli,
buzëqesh me sytë plot si
mirazhet e oazeve në Zagora,
i lutet Zotit
dhe për mua që i blej
e vij prej Ballkanit;
i akuzuari pa fakte…
…
Më pat thënë se armët
s’i pat prekur kurrë,
vetëm një shkop si të profetit,
numëruar yjet, të gjente rrugën e kthimit
çadrës së beduinit,
ku e priste Fatima e bukur nga Sinai…

Asnjëherë s’kemi pyetur
njëri-tjetrin për arratinë
prej atdheut…
Sot këmbyem nja dy fjalë
në heshtje:
“Sikur u tha, që do të ketë paqe
andej nga Det’ i Vdekur!
Të lutemi, të lutemi…”, shtoi Avduli
duke më falur një blu jasemini…