Probleme brisku-Ali Luca

Probleme brisku-Ali Luca

 

Po rruaja mjekrën për herë të parë, 

isha diku te të tetëmbëdhjetat dhe

mjekra nuk ishte kushedi se çfarë.

Derën e banjës e harrova hapur

në dyzet e pesë gradë,

si në ato skicat e arkitekturës,

në të cilat dyert janë gjithmonë kështu.

Kisha mbaruar punë me njërën faqe, 

kur im atë erdhi për punët e tij në banjë

dhe më pa duke u rruajtur.

Po buzëqeshte si një sarhosh paqësor.

 

Babai im i jetoi të dyja epokat

para dhe pas rënies së Murit të Berlinit,

duke kaluar nëpër to thjesht si një figurant.

Pastaj u afrua tek unë dhe me tha:

“Po rruhesh, ë? 

dëgjomë mua, 

ka dy shkolla rrojeje;

njëra është shkolla ruse, e cila

i bie mjekrës nga ana e kundërt e qimëve,

dhe tjetra është shkolla amerikane, e cila  i bie mjekrës në drejtim të rritjes së qimëve.”

Pastaj iku duke tërhequr derën,

pa ndonjë vërejtje se unë po përdorja

veglat e tij personale të rrojes.

 

Unë, i zënë ngushtë nga këto dy shkolla 

kaq të mëdha,

si brenda një argumenti filozofik,

vendosa, jo që të mos e rruaja mjekrën, 

por të llogaris edhe variablin brisk brenda kësaj

historie.

Kjo,  mendoj, më ka bërë joparimor në jetë.