Granit Zela
Në spital u zhgënjyen shumë kur pacienti doli nga koma. Madje, pak të thuash, u zhgënjyen; “u tronditën” do të ishte fjala e duhur. Ishte bërë gjithçka gati për një operacion të suksesshëm por, ndërsa po përshkohej me shtratin lëvizës nga dera e korridorit për tek salla e operacionit, doktoreshë Zerja pikasi një përpëlitje qepallash jo fort ogurmirë tek pacienti, i cili më pas i hapi sytë, pa i shastisur duke lëvizur sa majtas – djathas kokën dhe pyeti krejt i qetë, madje me ton deri diku ironik: – Ku po më çoni kështu?
Doktoresha shtangu në vend. Edhe infermierja Jeta Sosja u habit jo pak, por ajo ishte gocë e re e pasionuar tej mase pas rrrjeteve sociale, ndaj tek ajo u vu re një lloj nënqeshje, e cila nuk mund të thuhej nëse ishte pasojë e befasisë së pakëndshme apo ngaqë kuturisi të lexonte ndonjë gjë për të qeshur në celular. Krejt ndryshe nga ajo, doktoresha e mblodhi veten dhe iu përgjigj pak e nervozuar pacientit: – I nderuar zotëri. Ju jeni në gjendje shumë të rëndë dhe po ju çojmë urgjentisht në sallën e operacionit. Pastaj shtoi me ton dramatik: – Juve zotëri, keni një diseksion të aortës. Është çarje e tipit A, – shpjegoi dhe i dha para shtratit por kjo shtyrje gjithë vendosmëri u shoqërua më një britmë nga ana e pacientit, një volum zëri që shkonte përtej etikës së komunikimit pacient i sapodalë nga koma – doktoreshë shumë e interesuar për ta futur në operim.
– Po çfarë operacioni po thoni se po më habisni? Mua më kanë bërë njëherë transplant aorte në Turqi!
– Pikërisht, i nderuar zotëri. Ne jemi informuar hollësisht nga të afërmit tuaj dhe e dimë historikun e trajtimit tuaj mjekësor atje. Por, faza post – operatore nuk është ndjekur me kujdes dhe duhet të operoheni me urgjencë ose do të humbni jetën, – ia ktheu doktoresha. Frazën e fundit “do të humbni jetën” doktoreshë Zerja e shoqëroi duke parë në mënyrë triumfuese nga posteri impresionues anash sallës së operimit ku shkruhej: “Live life!”, por më pas sikur u mëdysh për efektin e saj tek pacienti për shkak të dyshimit që pati nëse ai zotëronte njohuri të mjaftueshme në gjuhën angleze sa për të kuptuar mesazhin e saj. Po të ishte në shqip, ndoshta fjalët e posterit do të ndikonin sadopak, kurse tani ishin fjalët që ajo do të thoshte ato që do të vendosnin fatin e këtij operacioni kaq të dëshirueshëm nga stafi operues, por jo nga pacienti kokëmushkë.
– Po nuk operohem këtu moj zonjë, – ia preu shkurt, pacienti. – Unë po u operova ndonjëherë për herë të dytë, operohem në Turqi, ku jam operuar herën e parë. Të betohem që nuk operohem këtu!
– I nderuar zotëri, – ia ktheu doktoreshë Zerja duke shfaqur një mirëkuptim dhe vetëpërmbajtje të admirueshme, duke pasur parasysh se në të vërtetë po xhindosej aq keq sa me mendje e kapi tek qafa pacientin dhe ia përplasi kokën për muri, se po bëhej goxha i padurueshëm dhe seç kishte njëfarë dëshire t’i jepte një dru të mirë e ta kthente sërish në koma.
– Ju nuk jeni në gjendje për të dalë jashtë spitalit se rrezikoni humbjen e jetës, e jo më për të shkuar ndokund, në këtë gjendje, është e paimagjinueshme, dhe e sigurtë që do të vdisni, – i sqaroi me korrektesë të përsosur doktoresha. – Për më tepër, fëmijët tuaj në Turqi janë në dijeni të ndërhyrjes tepër urgjente që duhet bërë dhe kanë dhënë miratimin e tyre. Ata e dinë shumë mirë që unë personalisht kam komunikuar vazhdimisht me mjekët që ju presin në sallën e operacionit dhe kostoja e pagesës është ulur nga pesëmbëdhjetë mijë euro në dymbëdhjetë mijë. Dhe kjo falë meje, thjesht për të treguar të vërtetën, jo se dua të marrë ndonjë meritë, – theksoi ajo duke treguar me mimikë se ndihej jo pak e fyer.
– Pastaj, me një ton martireje, doktoresha i rrëfeu se si të afërmit e kishin sjellë gjysmë të vdekur; se si ajo u kishte kërkuar të lidheshin me djemtë e tij dhe të viheshin në dijeni për koston e operacionin, e cila ishte pesëmbëdhjetë mijë euro dhe se si doktoresha kishte ndërhyrë duke folur me mjekët e bërë gati në sallën e operacionit që të negociohej me djemtë në Turqi për një çmim të leverdisshëm për operacionin duke propozuar një ulje prej tre mijë eurosh, shumë e cila kishte marrë miratimin e djemve të pacientit në Turqi, por kishte marrë gjithashtu edhe dakordësinë e mjekëve mirëkuptues, të dhembshur dhe humanë që prisnin në sallën e operacionit.
Nuk kishte dyshuar asnjëherë tek virtytet e kolegëve të saj sepse e dinte fort mirë që ata e kishin shumë përzemër Betimin e Hipokratit atë betim që e lexonin përherë kur organizoheshin mbledhje nga menaxherët, të cilët nga ana e tyre falenderonin personelin mjekësor për shtimin e hatashëm të numrit të operacioneve në spital dhe suksesin e padiskutueshëm financiar. Në takime të tilla citohej shumë: “Shëndeti i pacientit do të jetë brenga ime më e madhe” dhe ja pra, theksohej në këto takime, nëse mjeku dyshon për probleme të pacientit në zemër, një operacion në zemër e shton jetëgjatësinë e të sëmurit dhe le ta pranojmë, ajo shton edhe të ardhurat e fitimit neto. Spitali “Live life!” e urrente para së gjithash hipokrizinë. E pranonte hapur se ishte biznes dhe më mirë ta pranosh e të jesh i sinqertë me objektivin e operimit të thuajse të çdo pacienti.
“Opero! Opero! Opero!”, përsëritej papushim. Opero të shëndoshin dhe të sëmurin, pa u ndikuar nga përkatësia e besimit, e kombësisë, e racës, e politikës apo përkatësia klasore. Opero dhe kërko të njëjtën pagesë si për VIP-at edhe për anonimët, si për pasunarët edhe për katundarët, si për politikanët edhe për prostitutat. Opero, opero, në kokë, në trup, në zorrë qorre, kudo! Operimi, në fund fare, ishte akt i pashoq patriotik. Qindra pacientë të kombësisë shqiptare harxhonin mijëra euro nëpër spitalet e botës (siç rrezikonte të ndodhte edhe me këtë pacient kokëderr që këmbëngulte të operohej në Turqi) ndërkohë që duke u operuar në atdheun tënd, trupi yt i sëmurë shëndoshte ekonominë e vendit, fuqizonte sektorin privat, lumturonte stafin e spitalit, menaxherët, pronarët dhe sigurisht bënte me krahë familjarët e tyre.
– Tani zoti Aqif kini mirësinë të na vazhdoni t’ju lejojmë drejt sallës së operacionit… ‘ iu drejtua dokotoreshë Zerja e cila nuk donte të humbte kohë, por gjërat nuk po ecnin mbarë atë ditë për doktoreshën tonë e cila kur bëhej nervoze, gjë që ndodhte rrallë, shumë rrallë, ngatërrohej dhe bëhej lëmsh.
– Zot i madh! – shpërtheu pacienti. Nuk e kam emrin Aqif! Dhe thuhet “kini mirësinë të na lejoni të vazhdojmë” “jo “kini mirësinë të na vazhdoni t’ju lejojmë!”
– I nderuar zotëri, le të mos i ndërlikojmë procedurat e operacionit, –ndërhyri doktoresha e nervozuar edhe më shumë. – Nën efektin e kurvës, do ta merrni veten dhe madje do të jeni mirënjohës për shërbimin e ofruar në spitalin tonë.
– Boboooooo, – briti pacienti duke vënë duart në kokë. Thotë “nën efektin e kurvës”. Po ky është spital apo bordello moj zonjë?
– Ju më keqkuptuat zotëri. Unë thashë:“Nën efektin e kurës” Nuk e di pse sajoni gjëra të tilla!
– I nderuar pacient, – ndërhyri edhe një herë tjetër doktoreshë Zerja. Ju lutem, mos vini në dyshim përgatitjen time profesionale. Jo për mburrje, por për t’u qëndruar besnikë fakteve unë jam autorja e një botimi pornografik në fushën e trajtimit post-operator. Jo po që ta dini…
– Botim monografik – korrigjoi duke qeshur vesh më vesh infiermierja Jeta, e cila ishte shumë e qetë krahasuar me këta dy tipat që po ziheshin në korridorin e spitalit. Ajo madje po ndihmonte goxha shumë në qetësimin e situatës.
– Tani kam disa pyetje për ju dhe i dua përgjigjet tani, – tha pacienti me vendosmëri: – A jam në një spital këtu? Po ju, a jeni jeni doktoreshë? Vërtetë po më çonit për të më bërë operacion? Ma provoni që ky nuk është spital psikiatrik!
– Ju lutem, zoti Arif, – korrigjoi veten aty për aty doktoresh Zerja. Ishte thjesht lapsus, krejtësisht normal kur pacienti shfaq sjellje të çuditshme para operacionit. E çuditshmja është që ju nuk e keni marrë akoma narkozën dhe po kini haluçinacione… Nejse, prisni pak ju lutem, sa një i afërm i juaji të njoftohet që ju e kërkoni. – Kini durim ju lutem, – porositi ajo duke parë nga infermierja e cila rrasi celularin në xhep dhe sakaq ia behu tek familjarët duke i lajmëruar që pacienti kishte dalë nga koma dhe kërkonte njërin prej tyre.
Ajo bashkë me zotin Lipi, njërin nga fqinjët, mbërritën me një frymë. Doktoresha kishte arritur ta shtynte barrelën drejt sallës ku pritej të kryhej me sukses operacioni, dhe e kishte bërë këtë akt sakrifice profesionale në debat e sipër për emrin e tij e cila sipas pretendimeve të pacientit dhe verifikimeve përkatëse e kishte Sherif.
Quhej Sherif Trahanaja, gjashtëdhjetë e shtatë vjeç, pensionist, që kishte punuar gjithë jetën mësues i gjuhës shqipe në katunde të Tiranës, me dy djemtë emigrantë në Turqi. Pacient Sherifi dukej i zemëruar jo vetëm për faktin se as nuk e çonte ndërmend të bënte operacion aty, por ishte i zemëruar me gabimet në të folur që bënte doktoresha gjatë komunikimit profesional me të. Ai ishte i sigurt njëqind përqind që doktoresha i kishte thënë:“Ju falimenderoj” në vend të “Ju falenderoj” dhe kjo e kishte menderesour fare komunikimin etiko-institucional doktoreshë e nervozuar – pacient i xhindosur.
Sidoqoftë, u saktësua se pacient Sherifi donte takonte drejtorin e spitalit dhe as që bëhej fjalë të hynte tek salla e operacionit. Në takimin që pati me drejtorin ekzekutiv, pacienti Sherif Trahanaja kuptoi se nuk ishte tek zyra e këtij të fundit, por tek ajo që quhej “Salla e Konferencave” dhe drejtori, zoti Arian Rryshfeti, i specializuar në SHBA, i bëri pacientit një prezantim mbi strukturën spitalore, vizionin që ata kishin, mjediset e godinës shumëkatëshe ku u shërbehej pacientëve, sallat e opracionit (duke i dhënë mundësinë të zgjidhte njërën), sallën e reanimacionit, të lindjes, protokollet e bashkëpunimit me organizatat kombëtare dhe ndërkombëtare etj. Në fund të kësaj panorame të shkurtër, zoti Feti i prezantoi disa nga anëtarët e personelit të spitalit, dhe saktësisht kirurgun vaskular zotin Hazbi Koburja, anestezisten e reanimacionit zonjën Ana Putana, prezantime të kryera në praninë e doktoreshë Buldozeres, infermieres Jeta Sosja dhe kardio-kirurgut Sait Kasapi.
– Shfrytëzoj këtë rast, – tha drejtori duke shprehur me gjeste kënaqësinë që kishte, – t’i japim në praninë e pacientit tonë potencial, Medaljen e Mirënjohjes, infermieres Jeta Sosja. Infermiere Jeta, ka përdorur një risi në shtimin e klientelës duke përdorur rrjetet sociale. Ajo ka marrë qindra ftesa për miqësi pasi ka reklamuar në rrjete sociale shërbimet që ofron Departamenti i Burimit të Kulluar (DBK) në spitalin tonë, i cili ofron kundrejt një pagese të papërfillshme operacionin e rindërtimit të himenit.
– Ne duhet ta pranojmë, – tha me ton filozofiko – shkencor drejtor Feti, se rinia jonë, sidomos djemtë tanë që kanë marrë udhët e botës në emigracion e kanë shumë të nevojshme gjetjen e bashkështorteve me kushtin e panegociueshëm të virgjërueshmërisë. Është iluzion ai, sipas të cilit, pas natës së parë të martesës djemtë tanë nuk nxjerrin çarçafët me atë njollën e kuqe për t’u krenuar para familjes, katundit, madje vetë kombit. Jo, të nderuar kolegë, djemtë tanë nuk nxjerrin më çarçafë, por përdorin rëndom grupe në Whattsup, ku njoftojnë në kohë reale, prindërit, dajallarët dhe fisin për rezultatet e provimit virgjëror. Disa prej tyre po përdorin dendur televizionet lokale, dhe njoftimet në media.
Duke bërë këto ndërhyrje, ne si department kemi shmangur dhjetëra drama sociale, konflikte deri edhe të armatosura mes fiseve të djalit dhe vajzës, por, çfarë është edhe më e rëndësishmja, sigurojmë një fund të lumtur jo vetëm për djemtë e burrat që nuk i kanë braktisur trojet e tyre por edhe për emigrantët në Greqi, Itali, Gjermani, Belgjikë, Francë, Angli, Kinë, etj. Dhe për këtë, meritë ka padyshim përkushtimi i koleges sonë për ta vetëdijesuar publikun për këtë shërbim, i cili po sjell në shoqërinë tonë paqen e shumëdëshiruar sociale.
E vërteta ishte që pacient Sherifi, gjatë gjithë kohës rrinte sikur ishte në koma dhe vetëm kur zonjusha Jeta nisi të flasë e mallëngjyer, ai u përmend, pa me vëmendje secilin prej tyre duke mos u besuar syve dhe bëri me shenjë ta nxirrnin jashtë. Pastaj, kur e pa se askush nuk po reagonte, u ngrit nga barrela, u sigurua se e mbanin këmbët për bukuri, tha një “hajt mirupafshim”, doli nga dera, dhe iku sikur të mos kishte qenë kurrë as në koma dhe as në.
Gjithçka ndodhi shumë shpejt dhe doktoreshë Zerja nuk arriti të bënte asgjë. Ajo ishte betuar me vete që nuk do të fliste kurrsesi në prani të drejtorit ekzekutiv, por si duket ky betim për të mos folur sikur ishte perceptuar gabimisht nga truri i saj i vogël si betim për të mos bërë asgjë, ndaj edhe gjymtyrët e saj nuk bënë asnjë lloj reagimi gjatë kohës që pacienti u largua. Ja, doktoreshë Zerja është aty, mes kolegëve të spitalit, ku sapo ishte arratisur një pacient ndërsa ky pacient pasi kishte takuar të afërmit që e prisnin tek sheshpushimi në fund të korridorit, kishte hipur në taksi dhe ishte nisur drejt shtëpisë së vetë duke u përpjekur t’i bindte se ishte shumë mirë dhe se duhej të fliste në telefon me të bijtë emigrant në Turqi.
Tek shtëpia, pacient Sherifi fjeti gjumë si i vdekur, deri aty nga mëngjesi kur u zgjua me dhimbje të forta stomaku në anën e djathtë poshtë brinjës. Mezi merrte frymë kur mori në telefon djalin e vogël në Turqi, të cilit i tha se kishte edhe temperaturë, por e ndërpreu telefonatën në mes duke u rilidhur përsëri me të pak më vonë për t’i treguar se kishte pasur të vjella. Të dy djemtë e qortuan që nuk ishte operuar në spital, i prenë biletën për Turqi dhe folën me një shok të tyrin, Bimin, që të siguroheshin që ati i tyre do të nisej atë mbrëmje. Ishin në merak se mos i ndodhte gjë gjatë udhëtimit, mos binte në koma në aeroport, rrugës për atje apo i rritej temperatura, prandaj, për siguri, ia i prenë biletën edhe shokut të tyre të ngushtë për ta shoqëruar.
Kur ata telefonuan tek siptali “Live Life!”, iu tha se babai i tyre do të vdiste rrugës nëse nisej për Turqi. Personeli i specializuar i spitalit, i kualifikuar dhe trajnuar jashtë shtetit pikë për pikë sikurse thuhej tek Betimi i Hipokratit: “Që nga fillimi do ta ruajë jetën e njeriut në mënyrë absolute” e ndjente për detyrë t’i vinte në dijeni se stafi profesionist dhe shumë i përkushtuar kishte bërë të pamundurën për ta operuar, por pacienti nuk kishte pranuar, ndaj edhe të bijtë duhej të paguanin vetëm shërbimet e ofruara duke nisur që nga konsultimet e hollësishme me të me pyetje-përgjigje, të mbajtura shënim bashkë me procesverbalet përkatëse, akomodimin në barrelë, analizat e kryera, etj, të gjitha vetëm një mijë e pesëqind euro, por spitali me bujari bënte ulje prej pesëqind eurosh, duke u mjaftuar me një mijë euro. Sigurisht, nuk ishte e nevojshme që fëmijët e pacientit të paraqiteshin tek financat për të bërë pagesën, mund të paguanin në një numër llogarie bankare të hapur me qëllim lehtësimin e procesit për klientët, por pagesa mund të bëhej edhe nga familjarë, farefis ose thjesht të njohur të pacientit ose familjarëve të tij.
– Por, babai juaj do të vdesë, – i kishin garantuar ata, duke e lënë të hapur mundësinë për një operacion të mundshëm nëse ai ndërronte mendje në momentin e fundit, duke mos e ndërmarrë atë udhëtim fatal dhe të trishtë për të dhe fëmijët e tij të cilët nuk do ta shihnin më të gjallë, por ati i tyre ai nuk ndërroi kurrsesi mendje dhe u nis bashkë me shokun e ngushtë të djemve drejt aeroportit ndërkombëtar të Tiranës.
Djemtë e Sherifit kishin shumë frikë se do ta humbnin përgjithmonë të atin, sikurse kishin marrë garanci absolute nga doktorëte spitalit “Live Life!” dhe flisnin vazhdimisht në telefon me shokun e tyre të ngushtë i cili i informonte për gjendjen e babait. Bijtë njoftuan doktorin që kishte bërë operacionin e të atit të tyre dhe aq ipikëlluar dhe i frikësuar kishte qenë zëri i tyre sa doktor Ogǔz-i kishte shprehur gatishmërinë që të dilte në aeroport dhe pastaj ta shoqëronte menjëherë për në spital. Mirëpo bijtë i kishte kapur paniku dhe merrnin në telefon në spitalin “Live Life!”, duke i pyetur se si kishte mundësi që ati i tyre kishte mbërritur në aeroport, kishte hipur në avion dhe a kishte gjasa që të arirnte shëndosh e mirë të paktën deri në aeroportin “Sabiha Gökçen.” – Ta shohim për herë të fundit gjallë, – kishin thënë ata gjatë thirrjeve teleofonike, kaq siguri duam nga ju, vetëm kaq.
– Por jo mor zotëri, babai do të vdesë me siguri gjatë fluturimit, – jepnin garanci ata. – Ju duhet të kishit bërë të pamundurën që ai të ishte operuar në spitalin tonë, por nuk e kryet si duhet detyrën e fëmijës kundrejt babait të tij biologjik. Më fal se nuk duam të shprehemi se është babai juaj, por ai u tregua një pacient i pabesë. Shqiptari kur e jep fjalën, e mban. Ju na dhatë besën se do ta operonit, por babai juaj e theu atë. Tur për Zotin. Njeriu për nder rron… -Dhe mbajeni mend, – kishin shtuar ata: – Nëse vjen gjallë në aeroport, me siguri do të japë shpirt aty. Nëse nuk vdes aty, me siguri do të vdesë rrugës për në spitalin ku ka kryer operacionin për herë të parë. Po nuk vdiq rrugës, do të vdesë duke shkuar për tek salla e operacionit, por mund të vdesë edhe gjatë operacionit ose gjatë fazës post-operatore, këtë ua garantojmë, – kishin theksuar ata telefonatën e fundit duke u bërë të ditur edhe shifrën që duhej të paguanin për atë konsultë telefonike.
Madje, duke respektuar edhe etikën e komunikimit doktor-pacient, në emër të spitalit ata i shprehën paraprakisht ngushëllimet ndërsa fjalët nuk mjaftonin të shprehnin pikëllimin e tyre. Doktoreshë Ana u lexoi letrat e ngushëllimit që stafi i tyre kishte shkruar për këtë humbje, duke shprehur simpatinë e tyre më të lartë për të ndjerin, ata iu bashkoheshin lutjeve të fëmijëve të tyre duke uruar që të gjenin ngushëllim tek njerëz të afërt që do t’u gjendeshin pranë, zemrat e tyre ishin me ta.
Vetë drejtori ekzekutiv, zoti Feti, shprehej se pas humbjes së mundësisë për ta operuar pacientin, kjo humbje ishte më e madhja, më e dhimbshmja, më e papërballueshmja. Drejtori siguronte se do t’u gjendej përkrah në këtë situatë e vështirë dhe do t’u bënte një ulje tjetër në pagesën e radhës që duhej të bënin për konsulencën telefonike që ata e kishin marrë pa ndërprerje natën kur i ndjeri do të ikte nga kjo botë.
Nuk diskutohej që koha e leximit të ngushëllimeve ishte pjesë e përllogaritjeve të kostos së “konsulencave telefonike” por djemtë e Sherifit ishin bërë tym e mjegull nga ankthi, madje kaluan në panik. Ata as shkuan bashkë me doktor Ogǔz-in në ambulancën e vënë në dispozicion nga spitali “Hayat pahalı” dyzet minuta larg aeroportit. Babai i tyre arriti gjallë por ato dyzet minuta deri në spital, por për bijtë e pacientit ishin dyzet minuta ferri. Të frikësuar se babai do t’u vdiste ata ankoheshin gjatë gjithë rrugës që ambulanca po ecte ngadalë. Shoferi i ambulancës, një mesoburrë që quhej Sabahatin, eci më shpejt se kurrë ndonjëherë pavarësisht se djemtë e pacientit shqiptar nuk ishin të kënaqur. Sapo arritën, duke shfrytëzuar rastin që pacienti nuk kishte vdekur akoma, doktor Ogǔz-i bëri një ekzaminim praprak me anë të një ekoje që e kreu radiologu më i mirë i “Hayat pahalı” doktor Orhani. Ai solli përgjigjet e ekos dhe analizave të gjakut, të cilat i panë me vëmendje bashkë me doktor Ogǔz-in dhe arritën në përfundimin se zoti Sherifi kishte gur në tëmth. Për fat të keq, gjendja e tij bënte të nevojshme ndërhyrjen kirurgjikale. Po këtë mendim kishin edhe pas konsultimit me një gastroenterolog dhe pacienti Sherif Trahanaja e pa veten drejt e tek salla e operacionit.
Operacioni vajti shumë mirë dhe doktor Ogǔz-i u shpjegoi bijve të pacientit të tij se nuk kishte asgjë për t’u shqetësuar. Bijtë e Sherifit nuk u besuan veshëve dhe i shpjeguan që në spitalin në Tiranë u kishin dhënë garanci se babai i tyre do të vdiste. – Aha, – nënqeshi, doktor Ogǔz-i. Nuk po bëni shaka apo jo? Vërtetë kështu ju kanë thënë apo nën ndikimin e stresit mendoni se ua kanë thënë, pasi kjo nuk është kurrsesi e mundur. Pacienti do të bëhet shumë mirë dhe nuk ka kurrfarë rreziku për jetën.
– Si nuk ka rrezik për jetën? Ata na kanë lexuar edhe letrat e ngushëllimit me rastin e vdekjes së babait tonë, – shpjeguan ata. Sipas tyre ai nuk rron më…
– Do të rrojë, do të rrojë… si i thoni ju atje në Shqipëri, keni një thënie që më pëlqen shumë …ah po… do të rrojë sa malet. Kështu thoni apo jo? Kështu më ka uruar një pacient nga Shqipëria. Doktor Ogǔz-i rrofsh sa malet, rrofsh sa malet.. Sa më pëlqen kjo shprehje. Unë jam lindur në një fshat malor. Malet nuk vdesin kurrë. Edhe babai juaj sa malet do të rrojë, – u tha ai duke ju buzëqeshur.
Ndërsa doktor Ogǔz-i u ndryshoi jetën me këto fjalë të bekuara që u tha bijve të Sherifit në spitalin “Live Life!” përfundoi ndërkohë operacioni i pacientit ndërhyrja kirurgjikale e të cilit nisi pas procesit të analizave që i udhëhoqi doktoreshë Zerja. U arrit në përfundimin që duhej t’i nënshtrohej një ndërhyrjeje kirurgjikale në zemër. Në të vërtetë zemra e tij punonte si sahat, por doktoresha e bisedoi çështjen me laborantet dhe ranë dakord që të ndryshoheshin një çikë pak më shumë se zakonisht rezultatet e analizave të klientëve atë muaj, në mënyrë që të kapnin numrin e operacioneve që ata i kishin vënë vetes objektiv si department në mbledhjen e fundit me drejtorin ekzekutiv. Falë reflektimit dhe ndërhyrjes vendimtare të doktoreshë Zeres, plani i operacioneve u tejkalua si kurrë ndonjëherë më parë.
Në fund të atij muaji, mësues Sherifi po pinte kafenë i kënaqur me bijtë e tij në ballkonin e apartamentit të djalit të tij të vogël, kurse doktoreshë Zerjes iu komunikua nga vetë drejtori ekzekutiv anullimi i paralajmërimit të pushimit nga puna dhe një rritje e mirë rroge për shkak të profesionalizimit që kishte treguar në punë. Drejtori, në prani të disa kolegëve të saj, mes të cilëve doktoreshë Ana, doktor Hazbiu, doktor Saiti dhe infermiere Jeta, i dhuroi asaj edhe një pikturë si dhuratë për përkushtimin e saj në punë. Aty ishin gdhendur me shkronja të arta fjalët e një thënieje të shkëputur nga Betimi i Hipokratit, betim kaq i dashur për spitalin “Live Life” dhe pikërisht vargu: “Nëse e thyej dhe e dhunoj këtë betim, le të jetë fati im i ndryshëm.”
Drejtori ishte i bindur se doktoreshë Zerja nuk do ta thyente kurrë betimin për shtimin e pandërprerë të operacioneve, pavarësisht nga vështirësitë me të cilat përballet, siç ishte rasti i atij pacientit të pabesë Sherif… si e kishte ai. Sherif Tralalaja. Por e rëndësishme ishte të shihej përpara dhe këtë kishte bërë edhe doktoreshë Zerja, ashtu si kolegët e saj të suksesshëm Jeta Sosja, Sabit Kasapi dhe të tjerët, se nuk donte t’i përmendte emër për emër. Drejtori nuk ishte kursyer për të blerë me këtë rast një pikturë, e cila kishte kornizë të praruar dhe kishte kushtuar një grusht parash.
– Ja, kështu u mbledhshim vetëm për gëzime! – deklaroi gjithë entuziazëm ai.
– Gëzime paçim plehrë, – desh iu përgjigj duke buzëqeshur gjithë dashamirësi doktoreshë Zerja, por sakaq e kuptoi që truri po ia jepte sinjalin gabim, dhe duhej të thoshte “Gëzime paçim përherë” prandaj dhe nuk tha asnjë fjalë.
Ajo ia nguli sytë pikturës dhe nuk i hiqte dot prej andej.
– Hë, si të duket, – e pyeti drejtori, për ta larguar nga përhumbja në të cilën u harrua.
– Është mbesëlënëse, – u përgjigj ajo duke u përmendur.
– Është mbresëlënëse, – korrigjoi aty për aty edhe pse nuk kishte asnjë arsye që të ishte nervoze.
Nuk kam arsye të jem nervoze, mendoi me vete kur doli në korridor.
Dhe në të vërtetë nuk kishte as ajo, as pacient Sherifi, dhe askush në spital.
Ishte histori me fund të lumtur.
Madje me lumturi goxha të tepërt.
