Një mbrëmje/Samuel Beckett

in Letërsi/Përkthim by

  Samuel Beckett

Ai u gjet përtokë. Një rastësi. Nuk i mungonte askujt. Askush s’e kërkonte. E gjeti një plakë. Është e paqartë. Faktet janë kaq të vjetra. Ajo po endej në kërkim lulesh të egra. Vetëm të verdha. Duke pasur sy veçse për to ajo u pengua pas të shtririt. Ai prehej me fytyrën nga toka dhe me krahët e hapur. Pavarësisht nga stina kish veshur një pallto dimri. Fshehur poshtë trupit një radhë e gjatë kopsash të cunguara e mbyllte nga lart poshtë. I ngritur në këmbë kindet çiknin tokën. Kjo duket se qëndron. Pranë kokës një kapelë mbështetej për së kithi. Edhe mbi strehë edhe mbi tegel. Ngjyra e gjelbëreme e palltos bënte që të mos e tërhiqte aspak vështrimin. E vetmja gjë që së largu do t’u dukej sheshit syve kërkues ishte koka me thinja. A mund ta kish parë tashmë diku? Në këmbë diku? Kujdes. Ajo ishte në të zeza. Anët e fundit të saj të gjatë e të zi zvarriteshin nëpër bar. Ishte fundi i ditës. Po të nisej drejt lindjes do ishte në ndjekje të hijes së vet. Të gjatës hije të zezë. Ishte koha e qengjave. Por s’kish asnjë. Ajo nuk shihte asnjë. Po t’ia behte një i tretë s’do shihte tjetër trup veç atyre të dyve. Në fillim plaka në këmbë. Pastaj duke u afruar trupi i shtrirë. Kjo duket se qëndron. Livadhi i shkretuar. Plaka në të zeza e palëvizshme në këmbë. Trupi i palëvizshëm përtokë. E verdhë në skaj të krahut të zi. Flokët e bardhë në bar. Dielli duke u zhytur në natë. Kujdes. Koha. Qiell i mbyllur gjer në mbrëmje. Në perëndim-veri-perëndim pranë horizontit tashmë ylli më në fund shfaqet. Shi? Disa pika po të duam. Disa pika në mëngjes po të duam. Tani për t’i dhënë fund. Faktet janë kaq të vjetra. E mbyllur në shtëpi gjatë gjithë ditës ajo del në të njëjtën kohë me diellin. Nxiton të mbërrijë te livadhi. E befasuar që s’sheh askënd ajo endet ethshëm në kërkim të luleve të egra. Ethshëm duke parë afrimin e natës. Ajo vëren me habi mungesën e qengjave të shumtë gjatë kësaj stine në këtë vend. Ka veshur të zezat që veshi vejushë e re. Për të zbukuruar varrin kërkon lulet që ai kish dashur. Sikur të mos  i duhej e verdha në skaj të krahut të zi s’do kish asnjë. Ka aq pak sa s’bëhet. Kjo është për të e treta befasi që kur doli. Sepse ato janë me tepri gjatë kësaj stine në këtë vend. Mike e përhershme hija e bezdisë. Gjer në atë pikë sa i del përballë diellit. Sikur një lule të shfaqet tej trajektores së saj ajo shkon tërthorazi ta mbledhë. Perëndimi i diellit vonohet që ajo të endet sërish lirisht në dritën e muzgut të gjatë. I shtohet turbullimit të saj fëshfërima e njohur e të gjatit fund të zi në takim me barin. Ajo ecën me sytë gjysmë të mbyllur si e thithur nga zjarri. Mund të thotë me vete se ka shumë gjëra të çuditshme për një mbrëmje të vetme Marsi a Prilli. S’ka këmbë njeriu. As edhe një qengj i vetëm. Pothuajse asnjë lule. Armike hija dhe fëshfërima. Dhe kulmi i kulmeve përplasja e këmbës së saj me trupin. Një rastësi. Ai s’i mungonte askujt. Askush s’e kërkonte. Të zeza dhe të gjelbra teshat që prekin njëra-tjetrën. Pranë flokëve të bardhë e verdha e luleve të mbledhura. E vjetra fytyrë e përdielluar. Tablo e gjallë siç thuhet. Tash e tutje është qetësia. Për aq sa rri ende atje. Dielli më në fund zhduket dhe bashkë me të çdo hije. Në atë vend. Rënie e ngadaltë e muzgut. Natë pa hënë e pa yje. E gjitha kjo duket se qëndron. Por pa thënë më shumë.

Përktheu: Alket Çani

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Latest from Letërsi

Go to Top