KUR VDES NJË POET- JOSÉ PÉREZ AMÉZQUITA (Porto Riko)

 

Kur vdes një poet, poezia vejushë mbetet

dhe frymëzimi qan e pas hënës fshihet;

tashmë muza jetime në trishtimin tretet,

vargjet ngecin dhe zëri i saj më nuk ndihet.

 

Fjalët e çoroditura udhën e humbur kërkojnë,

as rimën e ëmbël e as kadencën s’e gjejnë dot, 

poetin me mendjen e ftohtë drejt varrit e çojnë,

dhe strofat që lindte me ngashërim qajnë sot.

 

Ikja e poetit ka lënduar natyrën mbarë,

parfumi i lirikës së tij dashurinë trishton,

malin, blerimin dhe detin malli do t’i marrë,

edhe pse përherë çdo varg poetin ua kujton.

 

Buzëmbrëmjet me flladin e tyre të butë 

do të presin që nata dritën e hënës t’u zbulojë,

dhe me nurin e saj liriku grushtet plot t’i mbushë,

të dashuruarve t’ua hedhë e ëndrrat t’u hijeshojë.

 

Të gjithëve u dhemb shpirti nga ikja e një poeti, 

i vogli që e përkundin gugatjet befas ndërpret, 

turtulleshës gushëshkruar kënga i ngelet tek sqepi, 

kurse bardi duke thurur vargje dhimbjen vret.

 

Përktheu: Bajram Karabolli