Fëmijë i përkohësisë-Sueton Zhugri
Gjithë lotët e gjithësisë mbaj mbi supe
dhe breshërin e rëndë të luleve
Yllin polar si qen tërheq gjer në derë të më shurdhojë me lehjet e tij …
Ulur në pragun e thellësive
Ç’është e reja e vjetër
ende e pathënë?
Gjymtyrë pas gjymtyre thyhet
dhe vetmia që më ndjell si melodi
Zukatja që nata krenarisht rënkon.
Turinjtë e yjeve që mbyllin sytë mbi degë mekur
nga frymë e mendrave dhe trëndafilave
Dhe unë që mendoj për ty
e nuk i vras dot
fëmijët e përkohësisë.11.7.2017
![](http://defekt-teknik.com/wp-content/uploads/2024/07/Messenger_creation_c5bbf67a-a80a-4327-aec8-028bcf782f00-480x384.jpeg)
Natë e thikëve të gjata-Sueton Zhugri
Natë e thikëve të gjata-Sueton Zhugri Si esencë e trupit mbetet hija.Absolutja e zërave zbutet gjer