EPITAF-Visar Zhiti

 

Ti po vdes

dhe brohoret
asgjë nuk po thua ti, populli im !



3- NË LIRINË TJETËR, JASHTË…


* * *

Kisha shkruar dikur: ku e gjeni ju kohën
për t’u urryer, kur jeta nuk mjafton
për dashurinë?

Dhe dua të shtoj tani: a mjafton vdekja
për të qetësuar dhimbjet e mëdha
e mallkimet që marrim në jetë?

Po vdekje s’ka, është jetë ndryshe. Dhe
unë kisha mërmëritur: Që loti yt të rrjedhë
në faqen time… Ndërsa dielli si një temjan
tundet për të larguar djallin,
që futet nëpër të plasurat
e ditës së njeriut…

* * *

Një dhimbje e madhe zbret nga lart
rrëshqet nëpër kryqin që bashkon
Qiellin me Tokën.

Një dhimbje… si ajo në trupin
e së Shenjtës Mari,
kur po lindëte Jezusin.

Dhe unë jam përballë kësaj dhimbjeje
si një tjetër kryq i gjallë,
teksa muzgu pëshpërit: Bir!

Vetëm kur je në kryq
mund t’i shohësh të tjerët nga lart.
Falënderoj gruan që tha:
dhe në kryq duhet të jesh i bukur!

…si ti, Bir im, Ati im!…


* * *

Si mund ta gdhendësh dritën?
Me ç’daltë apo me thonjtë e shpirtit
si një i burgosur?

Dua ta gdhend dritën,
dhe pas vdekjes,
por ajo më rrjedh ndër duar si uji,
si koha, si dëshirat e pendimet,
si gjaku…

Mos u mundo, është e kotë,
lëre dritën të të gdhendë ty
duke i lënë gjërat e tepërta në terr,
zëre se t’i ka hequr.

Mbetsh ai që do e që duhesh! Amen!


Romë, 26.06.2016