SODITJE II-Alket Çani

SODITJE II-Alket Çani

 

Na duhet të mësohemi me mungesën e vetmisë.

Pamje e pambaruar, mendim i dalë papritmas

Nga pamundësia e mendimit; dhe afet e mërzisë

Vijnë e ikin pa e prekur praninë e vdekjes.

Ç’hapësirë e pandjeshme na mban jashtë hapësirës?

Zgjimi na lë çdo ditë shijen e hidhur të dobisë

Dhe rrënojat e akteve të pritshëm dhe tiparet

E kotësisë së dëshirave të ngulmëta.

Hiatus ëndrre, tepri ligjërimi, shterpësi e zhguallit të botës

Dynden në gjumin tonë pa e kapur dot kuptimin

E shenjave që bën ahti dhe agori i trupit.

Kumbim i mbytur i kujtimit të gjërave, harresë e brishtë,

Tinguj të zbrazët – gjurmë të palënda. Vetmia

Priret të na largojë nga ajthi i vetmisë.