Arlinda Guma

Dashuria është forma më e përkryer e artit, e kishte zakon të thoshte Tomasi. Është sikur të marrësh baltën dhe ta shndërrosh në diamant. Vetëm ajo e arrin një përkryerje të tillë prej baltës. Ne mund të mbajmë mend me saktësi ditën, orën, sekondën kur e kemi arritur këtë përkryerje, kur kemi filluar ta ndiejmë dikë, kur kemi rënë në “dashuri” (pfff… çfarë fjale), mendoi ai, por nuk mund të gjejmë asgjë, nga dita, ora, sekonda, kur e kemi nxjerrë atë njeri prej shqisave tona, kur e kemi nxjerrë nga vetja… apo… mbytur brenda vetes. Nuk mund të dimë kur ka regëtirë brenda nesh herën e fundit. Nuk mund ta dimë, ditën, orën, sekondën kur kemi pushuar së dashuri… Gjithçka ngjan si e mbuluar nga një rrjetë e hekurt, prej hapësirave të së cilës rigojnë veç vegulli. Gjithçka më pas ngjan si një proces jotokësor, që nuk të përket më. Një proces që vepron brenda teje heshturazi, vjedhurazi, pabesisht… të cilit nuk mund t’i kundërvihesh apo të kërkosh ta ndalësh… Je i pafuqishëm për ta bërë. Një proces që kësaj radhe, shndërron diamantin në baltë.

Nga romani: “Terma humanitarë si fjala bombardim” 

Botuar më 11 Tetor, 2016