Dashuria-Billy Collins

Djali në skajin më të largët të vagonit të trenit
vazhdonte ta kthente kokën pas
sikur të kishte frikë apo sikur të priste dikë

dhe pastaj, ja ku ishte ajo, te dera prej xhami e vagonit,
e ai u ngrit, hapi derën dhe e ndihmoi të hynte

dhe ajo hyri në vagon duke mbartur një kuti të madhe të zezë
në formën e pagabueshme të violinçelit.

Ajo ishte si një engjëll me ballë të lartë
e sy të zymtë
dhe flokët i kishte lidhur pas qafës me një fjongo të zezë.

E për shkak të gjithë kësaj,
ai dukej paksa në siklet
pse ishte i lumtur që po e shihte,

ndërkohë që ajo ishte thjesht aty,
duke ekzistuar përsosmërisht
si një krijesë me fytyrë të butë që i binte violinçelit.

Dhe arsyeja pse unë po i shkruaj këto
në anën e pasme të një zarfi të rëndomtë
tani që ata dolën nga treni së bashku

është për t’ju treguar se kur ajo u kthye për të marrë violinçelin e madh, delikat
në raftin e sipërm,

pashë djalin teksa e vështronte;
atë, veprimet e saj
në të njëjten mënyrë sesi janë pikturuar sytë e shenjtorëve

kur ata shohin nga Zoti
kur ai është duke bërë diçka të jashtëzakonshme,
diçka që e identifikon si Zot.

Përktheu: Arlinda Guma

Piktura: “Portret muzikanteje” nga Chen Yifei

Poezia e lexuar nga Arlinda Guma: