Ardhja e Hyut-Erlind Sulko

Ardhja e Hyut-Erlind Sulko

 I

Ky është njeriu.

Me një palë gërshërë do të presë botën.

E pasi ta ketë ndarë gjithësinë

në cifla të vogla letre

do ta rindërtojë në një shfaqje 

të përkohshme të përjetësisë.

Çdo gjë do ta bëjë të tijën. 

E çrrënjos çdo gjë

për hir të veprës së tij.

Edhe mbi gurin e varrit 

do të vendosë emrin.

Ky është njeriu.

 

Nuk di ta shijojë erëmimin e trëndafilit.

Do t’i marrë petalet, t’i ziejë, t’i shtrydhë

dhe lotët t’i mbyllë në një shishe qelqi

për një të ardhme të paarritshme.

Ky është njeriu.

 

Mbrapa buzëqeshjes së zgjatur

fshihet një përbindësh i verbër.

Dhe brenda dashurisë 

lulëzon një urrejtje e pafund.

Asnjëherë nuk shfaq. Vetëm fsheh.

Ky është njeriu.

 

Kush nuk dehet

vdes nga mërzia dhe vuajtja.

Nuhat, pi, ha, vështron

që të humbasë në pamjen e paanë.

Ecën që të harrojë. 

Padashje shkel në një pellg të cekët

dhe e mbysin kujtimet.

Kthehet në banesë i tmerruar, 

mundohet të mbushet me frymë

dhe kërkon të rikrijojë një të pamundur.

I skllavëruar nga e shkuara,

i frikësuar nga e ardhmja,

ecën drejt humnerës i vetëkënaqur.

Ky është njeriu.

 

Zot, mos ki mëshirë për ne.

Tashmë ka ardhur koha jote.

E jona ka përfunduar

që në çastin kur filloi.

Lutem për ardhjen tënde të shpejtë

Dhe shkatërrimin e njeriut.