Poezi nate – Margaret Atwood

Margaret Atwood – Poezi nate

 

S’duhet me pasë frikë prej asgjëje,

asht veç era

tue marrë nga lindja, asht veç

yt atë vetima

nana jote shiu

 

Në kët’ vend uji

me hanën e vet bezhë të lagësht si kërpudhë,

me cungjet e zhytun e zogjtë e gjatë

që notojnë, njaty ku myshku rritet

n’tana anët e pemëve

dhe hija e jote s’asht hija e jote

por shkërbimi yt,

 

prindët e tu zhduken

kur perdja të mblon derën.

Na jena t’tjerët,

njata prej poshtë liqenit

që rrijnë heshtaz ndanë shtratit tand

me kokat tona t’errsinës.

Kena ardhë me të mblue

me lesh të kuq,

me lotët tanë e pëshpërima t’largëta.

 

Ti përkund në krahët e shiut

koshin drithmues të gjumit tand,

nësa na presim, natën tande

babë e nanë

me duart tona t’ftofta e vezullime t’vdekuna,

kur e dijmë se jena veç

hije lëkundëse t’shkapetuna

nga një qiri, në kët’ jeh

që ti ke me e ndigjue njizet vjet ma vonë.

Përktheu nga anglishtja: Elvana Zaimi