Nëse ti më harron-Pablo Neruda

 

Dua që të dish

diçka.

Ti e di se si është:

nëse shoh

hënën e kristaltë, degën e kuqërremtë

të vjeshtës së ngadaltë në dritaren time,

nëse prek

pranë zjarrit

hirin e pakapshëm

ose trupin e rrudhur të drurit,

të gjitha më shpien tek ti,

a thua se çdo gjë që ekziston,

aromat, drita, metalet,

të qenkëshin varka të vogla që lundrojnë

drejt ishujve të tu që më presin mua.

Por,

nëse pak nga pak resht së më dashuruari

do të resht së të dashuruari pak nga pak.

Nëse papritmas

më harron

mos më kërko,

se do të të kem harruar.

Nëse e mendon të gjatë dhe të marrë

erën e flamujve

që përshkon jetën time,

dhe ti vendos

të më lësh në breg

të zemrës ku kam zënë rrënjë,

mendo

se atë ditë,

atë orë,

unë do të ngre krahët e mi

dhe rrënjët e mia do të dalin

për të kërkuar një tokë tjetër.

Por

nëse çdo ditë,

çdo orë,

ndien se je caktuar për mua

me ëmbëlsi mizore.

Nëse çdo ditë ngjitet

një lule në buzët e tua për t’më kërkuar,

ah dashuria ime, ah e imja,

tek unë gjithë ai zjarr përsëritet,

tek unë asgjë nuk shuhet ose harrohet,

dashuria ime ushqehet me dashurinë tënde, e dashur,

dhe për sa kohë të jesh gjallë do të jetë në krahët e tu

pa u larguar nga krahët e mi.

 

Përktheu Redi Sheqeri