E bardha dhe e kuqja-Sueton Zhugri
Kjo është një pemë ku zogjtë vijnë të vdesin
Është një dallgë ku shkuma e thellësive
mbaron së qari
Një lëndinë ku hëna me dritën e saj
dhëmbëshkulet dhe mbyll sytë
Ngjyrë që plagosja braktis mbi dëborë…
Unë jam abazhuri i motçëm i ëndrrave
që e harron ndezur
lodhur me kokën mbështetur mbi libër
Qelqurin’e dridhur në oborr ku era tremb cicërimat e kujtimeve
Gjuha e kafshuar e mallit që përgjak
pavetëdijen
Balli i përplasur padashur pas komosë
Njolla e dhimbjes mbi jastëkun e pavdekësisë
Pluhuri i mëngëve pa duar
Pëshpërima e pathënë
në veshin e brendshëm të mëngjeseve
Ulur është lëvozhga e boshatisur e orëve
Mbeten dyert e zbrazura prej rrezesh dhe qerpiku
Aty ku s’varet më frymë… as shpresë…
8.5.2017Piktura: Elizabeth Magill – Magnolia, 2022
![](http://defekt-teknik.com/wp-content/uploads/2024/07/Messenger_creation_c5bbf67a-a80a-4327-aec8-028bcf782f00-480x384.jpeg)
Natë e thikëve të gjata-Sueton Zhugri
Natë e thikëve të gjata-Sueton Zhugri Si esencë e trupit mbetet hija.Absolutja e zërave zbutet gjer