RROKUR-Robin Beth Schaer

 

Trupat e pajetë janë për varrmihës e kasapë.
Për duar me doreza. Edhe djali im
nuk prek një trumcak a lakuriqës të rënë
si te ishte stufë e nxehtë. Kur ai vëren fluturën
në oborr, e vështron ngultas. Është e cofur,
i them, mund ta prekësh. E kundërta e kësaj:
fluturat janë shumë të brishta për t’u mbajtur
kapur, një fërkim lëkure mund t’ia shqyejë
flatrën. Ai cek guaskat lara-lara të kërmijve
me vetëm dy gishta, siç mësoi
të ndiejë shpinën e yllit të detit dhe gaforres
në kopshtin zoologjik, siç mendon se prekim
të gjithë të huajt. Jam i pikëlluar që kam lindur, më thotë ai,
sepse kjo i bjen se do të vdes. Dikur doja dikë
që nuk e pata prekur kurrë. Dëgjonim pllaka gramafoni e pinim
kafe nga filxhanë të ciflosur, por kurrë nuk folëm
për ditët e përshkuara nga rrezatimi. Një mik
më tha: Lëre, le të shtiret. Ajo ka nevojë për një person
që nuk e di. Po ta mbaja në krah, do ta kisha
mavijosur, po ta zhvishja, do t’ia shihja
plagët, kështu që nuk u prekëm
dhe ajo kurrë s’pati nevojë të thoshte se po vdiste.
Ne duhet ta përqafojmë më shumë njëri-tjetrin
ndërsa jemi ende gjallë, edhe nëse dhemb.
Njerëzit vërtet vdesin nga vetmia, “uria e lëkurës”
mjekët e quajnë. Në një studim mbi dashurinë,
majmunëve fëmijë iu dha një zgjedhje
midis një nënë prej teli me qumësht
dhe një nëne prej leshi pa qumësht. Si ata,
edhe unë do zgjidhja të ngordh urie
dhe ta përqafoja trupin e butë.

Përktheu: Vig Shpuza