Këmbana reumatizme malli-Arben Velo
 

Sa herë thika e vetmisë së hënës,
më godet në eshtra,
zanoret e emrit tënd,
fluturojnë e kthehen
xixëllonja Maji.
Nga mungesa jote,
kokallat e mia
kthehen
këmbana reumatizme malli.
Si piperka djegëse,
mbledh xixëllonjat
dhe i vendos përmbi gjunjë.
Më kot kërkoj miq
të ndiej një këshillë
si ta ndjek drobitjen
gurë mbi gurë.
Qeshjet e tua
 që ajrin s’e kanë dredhur
 gjithë këto ditë,
 me qepën e bardhë të vesës.
Mbi kopsa lëkure
i vë  
 si napë me kripë.
“Duro” ! – i them vetes,
 është reumatizma e mallit.
Metaforës i kërkoj recetë për mungesën.
 Duke të pritur Ty
 kokën vendos mbi supet e verës.  
 Dhimbjen e kyçeve të udhëve
 kthej si bishtra ketrash,
varur pas derës.