Poezi nga Tasos Livadhitis

Poezi nga Tasos Livadhitis

Prandaj të them…mos fli! është me rrezik…mos u zgjo! Do pendohesh…
U dhashë pas idealeve më të mëdha, pastaj
i mohova
dhe u ridhashë akoma më i papërmbajtur
ka të thotë kush kur bota është me kaq dritë
dhe sytë e tu kaq të mëdhenj.
Në çastin më të vogël me ty, jetova tërë jetën.
Do të takohemi sërish një ditë. Dhe atëherë të gjitha mbrëmjet
dhe të gjitha këngët do të jenë tonat
sytë tanë do jetojnë përtej vdekjes
tonë
që të qajnë
do të të dëgjoj si i verbri që qan, duke dëgjuar
që larg
zhurmën e një feste të madhe.
”Nesër” thua, dhe brenda kësaj vonese të vogël
përgjon tërësisht e pamatshmja ”kurrë”
të kërkoj si i verbri që kërkon të gjejë
çelësin e portës së një shtëpie ku ka rënë zjarr
si një i çmendur i cili, i mbyllur në qeli,
vizatoi në mur një portë dhe iku
ndoshta kur të kthehemi të mos e njohim më fare
njëri-tjetrin.
Kështu më në fund të mundemi të njihemi
historitë më të bukura do të rrëfejnë për ne
kur nuk do të jetë asnjë që t’i dëgjojë.
Dhe kur nuk vdesim njëri për tjetrin
jemi pothuaj të vdekur
heshtja e bën botën më të madhe, trishtimi
më të drejtë.
E tërë jeta ime nuk ishte veç’ kujtimi
i një ëndrre
brenda një tjetër ëndrre
dhe fëmijëria: një koment qiellor në enigmën
e ekzistencës
kur një fëmijë sheh me ekstazë mbrëmjen
ndodh sepse grumbullon trishtimet për të ardhmen.
Kur thua: urrej, e para vrasje në botë
ndodh tek ti
Prandaj të them…mos fli! është me rrezik…
mos u zgjo! Do pendohesh…

Përktheu: Valbona Bozgo Musai